The Last of Us

Naughty dog?! Wie kent deze game ontwikkelaar niet? Op elke generatie consoles bezorgden ze ons een action-adventure franchise van het hoogste niveau. Op de PS3 deed Naughty Dog iets onverwachts. Ze brachten een tweede IP uit, genaamd ‘The Last of Us’. Zou deze game de geschiedenis ingaan als het evolutieve toppunt van action-adventure games, of was Naughty Dog beter bij één IP gebleven?

 

Naughty dog?! Wie kent deze game ontwikkelaar niet? Op elke generatie consoles bezorgden ze ons een action-adventure franchise van het hoogste niveau. De hoofdpersonages van deze games doen bij de meesten ongetwijfeld een belletje rinkelen. De hyperkinetische Crash Bandicoot, het komisch heroïsche duo Jak en Daxter en ten slotte schattenjager bij uitstek, Nathan Drake. Eigenlijk leent dit palmares zich ideaal tot een beschrijving van de evolutie van (action-adventure) games, maar daarvoor is deze review net iets te kort.
Op de PS3 deed Naughty Dog iets onverwachts. Ze brachten een tweede IP uit, genaamd ‘The Last of Us’. Zou deze game de geschiedenis ingaan als het evolutieve toppunt van action-adventure games, of was Naughty Dog beter bij één IP gebleven?

Verhaal


The Last of Us start bij de valavond van de samenleving. Er breekt een fungale ziektekiem uit die de mensheid op zijn knieën dwingt. Op deze valavond maakt de gamer kennis met Joel. Ook hij ontsnapt op deze dag niet aan zijn portie leed.
Na de intensieve introductie spoelt de game een aantal jaren vooruit en zien we Joel als aasgier, die alles doet om te overleven. We leren al snel dat er in deze postapocalyptische samenleving twee voorname problemen zijn. Probleem één, de geïnfecteerden, de ongelukkigen die muteren tot een vlees geworden paddenstoel. Zij vallen instinctief alles aan wat beweegt. Probleem twee, de overlevers. Zij vallen alles aan als het hen goed uitkomt. De wereld van The Last of Us is duidelijk geen plaats voor superhelden of spierballen. Het is iedereen voor zich, en dat betekent dat je geen belangeloze hulp moet verwachten van anderen. Nou ja, bijna geen.

Deze game is dus geen licht vertier, of een roller coaster zoals Uncharted of God of War. Het is bedoeld voor de volwassen gamer die niet terugdeinst voor een dramatisch verhaal. Maar elk goed verhaal heeft een lichtpuntje, en in dit geval is dat Ellie. Zij beoogt de kinderlijke onschuld, het contrast met de wrede overlevingsdrang van de mens. Bovendien zou zij wel eens de sleutel kunnen vormen tot een genezing van de fungale pathogeen en een redding voor de samenleving. Joel neemt Ellie op sleeptouw. Eerst van moeten, maar gedurende hun survival queeste groeit er een band tussen de twee. Een band die hen sterkt en in leven houdt.

Gameplay


Je kan er nu eenmaal moeilijk onder uit om de vergelijking te maken met Uncharted. Bij deze, men neme de gameplay van Uncharted. Beperk het aantal wapens en munitie om een survival stijltje te creëren. Verwijder de klim- en puzzelelementen om de personages en het verhaal nog realistischer te maken. Voeg ten slotte RPG elementen toe om de gameplay op geschikte momenten te vertragen. Et voilà, the Last of Us.

Ruim genomen bestaat de gameplay uit twee elementen. Het eerste deel is rantsoeneren (de RPG elementen). Hierbij is het de bedoeling om munitie en vooral nuttig materiaal (suiker, een schaar, alcohol…) te vinden. Deze goederen gebruik je vervolgens om handige gadgets te maken zoals een rookbom, een molotov, of simpelweg een healthkit. Tijdens deze tragere momenten vindt er doorgaans een conversatie plaats tussen de personages. Het is soms spijtig dat, terwijl een personage zijn/haar verhaal doet, Joel een beetje ludiek de kasten aan het ruimen is op zoek naar een schaar. Dit maakt het moeilijker om het gesprek serieus te nemen.

Naast het rantsoeneren, heb je de typische action-adventure survival elementen. De manier waarop je een situatie aanpakt (hetzij sluiperig, hetzij beredeneerd uithalen) hangt af van het type vijanden en je arsenaal. Heb je weinig munitie, of zijn de vijanden in de meerderheid, dan is het zeker en vast niet de bedoeling met getrokken geweren binnen te vallen. Als je geconfronteerd wordt met een groep geïnfecteerden, dan zal je aanpak afhangen van hun ontwikkelingsfase. Mensen die al een tijdje geïnfecteerd zijn worden blind, en werken zoals vleermuizen met een sonar. In de game noemen deze vijanden “clickers”. Vallen zij je aan, dan ben je er direct geweest. In dit geval dien je dus stealth te gebruiken om het level door te komen. Helaas gaat de game hier soms de mist in. Jijzelf (Joel) mag geen geluid maken, maar intussen zie je wel dat Ellie of een ander personage zich gedraagt als een olifant in een porseleinenwinkel.
Kortom de gameplay is goed tot uitstekend, maar ontbreekt de volgende evolutionaire stap om zich te onderscheiden van andere games.

 

Online


Met Uncharted had Naughty Dog al bewezen dat ze een degelijk online luik (zowel coöperatief als competitief) kunnen neerpoten. Was dat ook nu het geval?
Zoals bij de singleplayer, is het ook bij de multiplayer realisme troef. Dat valt vooral op bij de game modi. Er zijn namelijk maar twee types, ‘team deatchmatch’ en ‘survival’, en er is geen coöp geïntegreerd in het geheel. Daarnaast is er slechts een beperkt aantal kaarten beschikbaar, waardoor je snel alles van de multiplayer gezien hebt. De online gameplay is best vermakelijk, en er zitten enkele innovatieve elementen in, die zeker en vast bij andere games zullen terugkeren (zoals een populatie onderhouden en uitbreiden door rantsoen te verzamelen). Helaas ontbreekt deze keer de verslavende factor, waardoor de meesten deze multiplayer snel links zullen laten liggen.

Graphics & Sound


God zit in de details. Geen idee wat het betekent, maar als ze het ergens begrijpen is het wel bij Naughty Dog. De grafische pracht en details maken dat deze game-ontwikkelaar op dit vlak mijlen ver boven zijn concurrenten torent. Bij de Last of Us levert dit zelfs een emotionele meerwaarde op. Om nu even twee voorbeelden te nemen. Als je gecoverd staat zoekt Ellie, getekend met angst, beschutting in de armen van Joel. Je ziet gewoon de geborgenheid tussen de twee protagonisten, en de schrik op Ellie’s gezicht wordt geprojecteerd op de gamer. Tweede voorbeeld, wanneer Joel beschoten wordt, dan ondervind deze daar een weerbots van (lees: hij valt neer). Je ziet hem kermen van de pijn, en als gamer krijg je een plaatsvervangend “ouch” gevoel.
In tegenstelling tot wat je misschien verwacht van een postapocalyptische wereld, wordt deze niet somber en grijs voorgesteld. De stad heeft plaats moeten maken voor de natuur en dit zorgt soms voor idyllische postkaarten.

   
   

Bij de soundtrack van de game komt frequent hetzelfde thema terug. Maar naargelang de stemming van de game wordt dit muziekje gespeeld door andere instrumenten en wordt het tempo gewijzigd. Naast het hoofdthema is de soundtrack behoorlijk onopvallend maar van een degelijk niveau en past deze ideaal bij de setting.

Conclusie


Naughty dog slaagt er deze keer niet in om potten te breken met de gameplay van The Last of Us. Daarvoor is er simpelweg te weinig water onder de brug gestroomd ten opzichte van Uncharted. De ware kracht van de game berust hem in het totaalpakket. Een sterk verhaal, diepgang in de personages waar menig FPS iets van kan leren, afwisselende gameplay en settings, en vooral het oog voor details zoals geen enkele andere game-ontwikkelaar dat kan.

+ punten


  • Aangrijpend verhaal.
  • Sublieme uitwerking van details.
  • Game van topniveau.


- punten


  • Online luik mist een verslavende factor.
  • RPG elementen leiden je aandacht soms af van het verhaal.


Score

Verhaal
10/10
Gameplay
9/10
Grafisch
10/10
Geluid
9/10
Duur
8/10

The Last of Us

Release
vr 14 jun, 2013
Genre
Survival / Horror
Platform
ps3 ps4
Uitgever
Sony Computer Entertainment
Ontwikkelaar
Naughty Dog

Score

Verhaal
10/10
Gameplay
9/10
Grafisch
10/10
Geluid
9/10
Duur
8/10

The Last of Us kopen?