De geteste versie is de PS4 versie.
Verhaal
De korte titel van deze game is er één waar eigenlijk weinig verduidelijking bij hoort. Aragami is namelijk een wraakgeest met een ninja-achtige verschijning die jij in deze game bestuurt. En waar een wraakgeest is, daar is ook iemand met een zwaarwegende rancune. Die laatste is de jonge vrouw genaamd Yamiko, die Aragami heeft opgeroepen in een mystiek ritueel. Yamiko wordt gevangen gehouden door de Kaiho clan, een bende zwaard hanterende krijgers die al haar familie heeft uitgemoord. Yamiko wil ontsnappen uit de greep van haar onrechtvaardige bewakers en daarvoor heeft ze de duistere vaardigheden van Aragami nodig.
Het plot van deze game is dus een doodgewoon wraakverhaal, maar gelukkig wordt dat af en toe opgefleurd met een vleugje mysterie wanneer Aragami visioenen krijgt. Deze beelden uit het verleden tonen het relaas van onbekenden en noch Aragami, noch Yamiko kunnen ze verklaren. Misschien schuilt er dus meer achter Aragami dan een zielloze wraakgeest met coole trucs. Maar omdat het verhaal zo kort is en omdat er eigenlijk niet veel tijd wordt genomen om het te vertellen blijft het verhaal, ondanks het mysterie, in de middenmoot hangen.
Gameplay
schaduwspel
Aragami is dus een stealth game, en geen enkele van de gameplayregels wijkt van dat basisprincipe af. Al zeker niet de simpele basisbesturing! De voornaamste knop is de R1 shoudertoets. Daarmee kan de ninja - net zoals in Dishonored - vliegensvlug teleporteren van schaduw naar schaduw. Althans zolang Aragami voldoende energie heeft, wat wordt weergeven met het oplichtende kunstwerk op zijn cape. Als Aragami opgeslokt wordt door de duisternis dan vult zijn energie weer bij, en als hij geraakt wordt door een felle lichtbron, dan neemt zijn energie af. Zolang je dus in de schaduwen vertoeft kan je behoorlijk snel van de ene plek naar de andere flitsen, en al doende ongezien het einde van een level proberen bereiken. Het spel is dan ook op zijn best wanneer je in een onafgebroken flow doorheen de duisternis raast en zo de Haiko clan een hak zet. Maar, die flow dreigt af en toe verstoord te worden wanneer het spel je onduidelijke doelposities weergeeft, of wanneer je vast komt te zitten op onzichtbare muren of glitches. Die problemen komen niet zodanig veel voor dat ze gamebrekend zijn, maar het levert Aragami wel enkele minpunten op.
To kill or not to kill
Het spel is natuurlijk niet zo simpel als de omgeving te doorkruisen door van schaduw naar schaduw te hoppen. De levels krioelen van de tegenstanders en deze zijn onverbiddelijk wanneer ze jou spotten. Ben je gezien, dan resulteert dit meestal in jouw dood en word je een significant stukje teruggezet in de game, net zoals de oudere stealth games dus. Je moet dus zeker en vast een beetje oefenen om deze levels succesvol af te werken. Al moet ook gezegd worden dat de AI niet altijd consequent reageert en soms zelfs rare patronen vertoont.
Maar naast het retrogegeven incorporeert deze game ook een aantal modernere aspecten. Je kan namelijk zelf kiezen welke speelstijl je hanteert en daarvoor selectief een aantal vaardigheden activeren. Enerzijds kan je opteren om als een dief in de nacht de tegenstand ongemoeid te laten en hoge scores te halen door niemand te vermoorden. Om je daarbij te helpen kan je vaardigheden aanschaffen zoals tijdelijke onzichtbaarheid en de mogelijkheid om door muren te kijken. Anderzijds kan je proberen om al die clanleden te vermoorden. Als je die aanpak hanteert dan kan je eigenlijk beter iedereen proberen uit te schakelen om een zo hoog mogelijke score te halen, want, in tegenstelling tot sommige andere stealth games - denk maar aan Hitman - word je hier niet afgestraft voor een bloederige moordlust. Om die wijze van spelen te vergemakkelijken kan je vaardigheden kopen gaande van de simpele werpmessen tot het oproepen van schaduwdraken die je tegenstanders onthoofden. En als je klaar bent met allebei die methodes dan kan je diezelfde levels nog eens uitspelen met een coöp-partner.
Graphics & Sound
De eenvoudige maar solide uitwerking van de gameplay vind je ook terug in het grafische deel van Aragami. Hier werd gekozen voor een duidelijke afbakening van de contouren, zodat het onderscheid tussen licht en duisternis altijd duidelijk is, en je op dat vlak geen frustratie kan tegenkomen. De game doet qua uiterlijk ook een beetje denken aan Journey. Enerzijds omdat de graphics dicht bij die game aanleunen, maar anderzijds ook doordat alle gameplayinfo wordt geprojecteerd op je cape. Dan gaat het niet alleen over je energieniveau, maar ook over het aantal keer dat je nog één van je vaardigheden kan activeren. Het zijn dat soort grafische details dat zulke games een leuk imago geeft. De audio is dan weer functioneel, stil als de nacht als het moet en slechts flarden van muziek op de sleutelmomenten.
Conclusie
Is Aragami in zijn opzet geslaagd? Voor het grootste deel wel. Het is bikkelharde stealth met een flitsende speelstijl zonder marge voor fouten. De game biedt je bovendien genoeg moderne mogelijkheden om je eigen stijl te hanteren, hetzij als ongeziene, vluchtige geest, hetzij als een stille moordenaar. Wie graag een stealth game speelt kan deze Aragami dus zeker kopen, zolang je kan leven met de occasionele glitch en onzichtbare muur. De andere aspecten van de game, het verhaal en de audiovisuele stijl, leveren geen hoogvliegers op, maar ze vervolmaken de game wel tot een mooi geheel.
Pluspunten
- Flitsende stealth gameplay
- Dodelijk te werk gaan wordt niet bestraft
- Je moet een beetje vaardigheden aan de dag leggen
Minpunten
- AI niet zo snugger
- Glitches en onzichtbare muren verstoren de flow van het spel
Reviewer: Kenneth
