Verhaal
In de wereld van Omega Quintet stelt de mensheid het niet zo goed. De fundamenten van de maatschappij zijn aan het wankelen gebracht, en de laatste overlevenden hebben zich teruggetrokken in één enkele stad. De mensheid wordt namelijk bedreigd door een nietsontziend kwaad genaamd de Blare, een wirwar aan creaturen die hersenloos alles aanvallen wat beweegt. En de beste manier om dit kwaad te bestrijden is... een quintet van vrouwelijke popiconen aan het vechten zetten? Helaas wel. Mensheid's enige resterende hoop zijn de Verse Maidens, uitverkoren jonge vrouwen die half vechtend, half zingend de Blare te lijf gaan. En dat doen ze doorgaans halfnaakt... als dat maar goed komt.
En qua verhaal is er eigenlijk niet meer aan dan dat. Het is zelfs minder, want als we het heel cru zouden nemen dan verdwijnt zelfs het hele Blare vs Verse Maidens concept naar de achtergrond. Het verhaal draait louter rond de vijf jonge vrouwen - Otoha, Kyouka, Kanadeko, Nene, en Aria - die een sterrenstatus trachten te versieren door het optreden van hun leven te geven. Maar dan al vechtend... zucht.
Gameplay - Gaming, the Musical
Omega Quintet is een JRPG pur sang, en dat betekent dat je je mag verwachten aan turn-based combat en geanimeerde cutscènes, met veel, heel veel dialogen.
Quintet of sextet?
Zoals de titel van de game al verklapt bestaat je posse uit vijf onschuldige dames, en elk van hen heeft een unieke set vaardigheden. Zo kan één van de dames een schild activeren, kan een andere de teamleden genezen, terwijl een derde volop de aanval kan inzetten. Speel je slim dan kan je de vijf personages complementair met elkaar gebruiken. Maar eigenlijk moet je stellen dat je posse uit zes personages bestaat. Takt, de manager van de meidengroep wordt ingeschakeld als support personage voor één van de vijf Verse Maidens. Als de door jouw gekozen Maiden aanvalt dan deelt Takt een additionele klap uit indien je tijdig op het kruisje drukt. Takt bestuur je tijdens de combat als een QTE, maar eenmaal terug in je uitvalsbasis dan gebruik je hem om alle paperassen in orde te brengen, i.e. wapens creëren, missies selecteren, en de dames opsmukken met nieuwe jurkjes, ondergoed, ja ondergoed, en nieuwe kapsels.
Vechten is net als dansen, soort van...
Eerst het goeie nieuws: het vechtsysteem van Omega Quintet biedt niks nieuws maar is wel goed uitgekiemd. De vijf, sorry zes, personages zijn complementair en de QTE's om Takt te activeren zorgen ervoor dat je elk gevecht op twee niveaus kan uitvechten. Daarnaast moet je ook slim kiezen tussen de vijanden die je aanvalt. Enerzijds is het altijd interessant om je aanval te focussen op die vijand die het meeste schade aanricht, maar anderzijds moet je ook rekening houden met het afstandssysteem. Een tegenstander die verder weg staat op het veld zal minder schade absorberen als je deze aanvalt. Voeg daar nog eens de standaard RPG elementen aan toe zoals Elemental Damage, betere skills door te levelen en Surprise Attacks, dan kom je uit bij een oerdegelijke RPG basis.
Tot zover het goeie nieuws. Helaas wordt het goed uitgedokterde vechtsysteem compleet onderuit gehaald door zijn button bash gevoeligheid. Vooral als je het opneemt tegen een bende zwakkere tegenstanders, dan zal je snel ondervinden dat voortdurend op kruisje drukken de vlotste en makkelijkste optie is. Op die manier laat je elke Maiden gewoon een standaardaanval uitvoeren en maak je optimaal gebruik van het support personage. Akkoord een speciale aanval kan meer schade aanrichten en is leuker geanimeerd, maar je hebt dit in de praktijk enkel nodig tegen de sterkere vijanden. Men had dit probleem makkelijk kunnen vermijden door de QTE's bijvoorbeeld met een random knop te activeren of door de eenvoudige gevechten minder frequent te maken en meer uitdagend. Nu blijft er een gameplaysysteem over dat slechts zelden boeit.
Spreken is net als zingen, soort van...
Bij elke missie komt steeds een uitgebreide woordenwisseling kijken, steeds vergezelt van de typische tekstvakken. Voor alle duidelijkheid, een lang gesprek in games is niet noodzakelijkerwijs een negatief aspect. Als de conversaties van een literair niveau zijn en toevoegen aan de plot van de game, dan kan dit alleen maar toegejuicht worden. Helaas, In Omega Quintet bestaan de gesprekken voornamelijk uit nonsens en spielerei met de kleine meisjes. De essentie van elk gesprek wordt reeds aangeraakt in de eerste zinnen. Zelfs diegenen die het verhaal willen volgen kunnen het zich veroorloven om de gesprekken door te spoelen. Het lijkt zelfs alsof de ontwikkelaars dit zelf beseften, want het is niet nodig om voortdurend op kruisje te drukken. Met een enkele druk op de vierkantstoets is het mogelijk om de hele conversatie in sneltempo af te spelen.
Naast de dialogen en combatgameplay is het ook mogelijk om een dansclip op te nemen met de vijf hoofdrolspeelsters. Elke dansclip wordt opgedeeld in een aantal sequenties, en bij elk deel kies je welke dancemove en posities de dames aannemen. Dit heeft veel weg van een digitaal Barbie-poppenspel, en lijkt helemaal niet complementair met de RPG-gameplay die in theorie een heel ander publiek aanspreekt. Waarom dit in godsnaam werd toegevoegd is op het eerste zicht niet duidelijk, maar heeft waarschijnlijk te maken met de ietwat vreemde smaak van sommige Aziatische gamers. Gelukkig is het voor het verhaalverloop niet noodzakelijk om deze dansclips op te nemen.
Graphics & Sound
De graphics moet je eigenlijk op twee niveaus bespreken. De anime scènes en tekeningen zijn het gewoonlijke goed. Op de technische kwaliteit van de tekeningen kan je geen frappante opmerkingen maken, maar over de inhoud valt te discussiëren. Door de vijf Verse Maidens schaars te kleden, door hun kledij te laten scheuren tijdens de combatgedeeltes en door om de haverklap in te zoomen op een rondborstige boezem, wordt het moeilijk om de personages of de game serieus te nemen. Dit soort animaties is duidelijk gericht op de eenzame hardwerkende Japanner, en zullen maar weinig lokale mensen kunnen bekoren. De graphics van de omgeving bespreken is eenduidiger. Deze zijn ronduit slecht, kaal, inspiratieloos en zanderig. Elke omgeving wordt geforceerd in gangen en door weinig opmerkelijke voorwerpen te gebruiken lijkt elke gang op de vorige. Als je na het spelen van een sfeervolle RPG zoals Dragon Age of Bloodborne in deze game belandt, dan snap je niet meer hoe zoiets nu nog mogelijk is. Waarschijnlijk heeft men iets te veel gefocust op de ideale maten van de vrouwen, en iets te weinig op de andere omkadering.
Conclusie
Met een verhaal dat zichzelf niet au serieux neemt, een combatmechanisme dat zichzelf onthoofdt met zijn button bash gevoeligheid en graphics die monotonie exposeren, lijkt deze game geen enkele wildcard in de handen te hebben om een doelpubliek te vinden in het westen. Hoe onschuldig en lief de vijf dames ook mogen zijn, Otoha, Kyouka, Kanadeko, Nene, en Aria waren beter in Japan gebleven. Alleen hipsters zullen deze uit de budgetbak vissen.
Pluspunten
- Je kan de dialogen doorspoelen
Minpunten
- Button bash gevoelig
- Verschillende omgevingen zijn eentonig en inspiratieloos
- Verhaal neemt zichzelf niet serieus
Reviewer: Kenneth
