Groot was onze vreugde wanneer wij de uitnodiging kregen om met Wolfenstein II aan de slag te gaan. Vorige week zakten wij af naar het Nederlandse Eindhoven, een ritje van twee uur enkel, maar dat hadden wij er graag voor over. Eens aangekomen op het hoofdkwartier van Bethesda mochten wij onmiddellijk plaatsnemen aan één van de vele set-ups. Die bestonden uit een krachtige computer, en een Xbox-controller. Gelukkig was de demo die we speelden eigenlijk eentje voor PS4 dus wisten we de knoppen toch intuïtief staan. Daarnaast mochten wij ook onze gameplay opnemen, dus kan je hieronder zien hoe het Nico vergaan is!
De demo bestond uit twee verschillende levels die we mochten spelen. Het eerste level was eigenlijk het begin van de game, en die gaat uiteraard verder waar het eerste deel stopt. BJ Blazkowics, door de nazi's ook wel Terror-Billy genoemd, bevindt zich in een medische faciliteit. Zijn benen zijn op dit ogenblik waardeloos dus moet hij zich verplaatsen met een rolstoel. Niet dat hij de tijd krijgt om te genezen, oh nee, de faciliteit wordt aangevallen door nazi's. Aan BJ om zich al rijdend een weg naar vrijheid te zoeken.
Het tweede level dat we onder handen mochten nemen, situeerde zich een pak verder in het spel. BJ staat al goed recht, door middel van een hoogtechnologisch pak, en plannen worden gesmeed om de nazitop uit te schakelen. Het plan gaat als volgt: BJ gaat met een draagbare atoombom naar de nazifaciliteit, die vroeger van de Da'at Yichud was, en blaast hen gewoon op. Hiervoor moet Terror-Billy afzakken naar nazi-Amerika en via een spion toegang krijgen tot het bolwerk.
In de eerste episode herkennen we - godzijdank - nog steeds het typische Wolfenstein. Je krijgt de indruk opnieuw een underdog te zijn, in strijd tegen een onoverwinnelijke vijand. De grafische kwaliteit is zeer gelijkend op die van die van drie jaar geleden, die trouwens ook al om vingers van af te likken was. Een pluspunt is dat je wapens van een verschillend type kan dual-wielden. Links een shotgun, rechts een machinegeweer? Dat is geen probleem!
De tweede episode ademt een zeer fascistische , maar toch een vrolijk Amerika uit. De sfeer die je ondergaat is gewoonweg super en intens tegelijkertijd. Leden van de Ku Klux Klan die een babbeltje slaan met een Duitstalige officier, iedereen die vrolijk en wel gedijt onder het naziregime. Toch merk je al snel in een knus restaurant dat niet alles is wat het lijkt, vooral als een moeder haar zoon onder haar hoede neemt met een Duitse, milkshake-drinkende officier in de buurt.
Welke indruk kregen we nu van Wolfenstein II? Zoals je waarschijnlijk al tussen de regels kan lezen is het zoals het eerste deel, en kenmerkt het een typische sfeer, die eigen is aan de reeks. Met kleine toevoegingen, zoals vallen die je kan gebruiken, of het gebruik van twee verschillende wapens tegelijkertijd, is dit enkel een kers op een mooi afgewerkte taart. Daarnaast ervaren we ook dat er meer gebruik gemaakt wordt van de technologie voorhanden. Dit merk je vooral wanneer je door de straten van Amerika wandelt wanneer er een parade plaatsvindt. Alles wordt haarfijn weergegeven, en de drukte geeft, althans op de computer waar we voor zaten, geen framedrops, wat toch ook zeer belangrijk is voor de totaalervaring.
