Blues and Bullets

 

De geteste versie is de PS4 versie.

Verhaal

Blues and Bullets vindt plaats in de fictieve stad Santa Esperanza, een district van Chicago, in het jaar 1955. Niet alleen de setting werd overgenomen uit die periode, ook de namen van enkele hoofdpersonages kunnen bekend in de oren klinken. Eliot Ness is namelijk de protagonist van dienst in deze game. Hij is niet de meest befaamde historische figuur, maar voor een aantal mensen is hij misschien gekend als de leidinggevende van The Untouchables, het team dat instond voor de strijd tegen de illegale drankhandel in de periode van de drooglegging. Maar in deze game loopt zijn kroniek een tikkeltje anders...

Episode 1: The End of Peace

Eliot is in dit alternatieve universum een agent op pensioen. Hij heeft het hectische politieleven achter zich gelaten en baat nu een typische Amerikaanse diner uit met de naam "Blues and Bullets". Althans tot op het moment dat zijn verleden terug aan zijn deurstoep staat. Niemand minder dan Al Capone, de man die hij achter de tralies hielp stoppen – zowel in het echte leven als in dit alternatieve verhaal – vraagt zijn hulp. Santa Esperanza wordt geplaagd door een vlaag van kinderontvoeringen en ook de kleindochter van Al Capone bevindt zich onder de getroffenen. Eliot gaat – al dan niet tegen wil en dank – in op het hulpverzoek en start zijn onderzoek bij een papiervervalser.

Episode 2: Shaking the Hive

Na een onverwachte wending in het onderzoek, komt Eliot op het spoor van een mensensmokkelaar genaamd Ivankov. Eliot gaat undercover om te onderzoeken of Ivankov iets te maken heeft met de ontvoering van Al Capone's kleindochter. Tijdens zijn speurwerk komt Eliot in aanraking met enkele macabere praktijken en ontdekt hij dat zijn huidige onderzoek enkele sterke gelijkenissen vertoont met een ontvoeringszaak van 20 jaar geleden.

Telltale Noir

En hoe het verhaal verdergaat, dat weten we pas op een later, nog te bepalen, tijdstip. Het is alvast duidelijk dat A Crowd of Monsters een graantje wil meepikken van het succes van de Telltale games, en ons een game wil voorschotelen dat het vooral moet hebben van een meeslepende plot. En dat lukt hen over de algemene lijn aardig tot zeer goed. Het verhaal wordt interessant gebracht met de nodige diepgang in de personages, een aantal parallelle vertellingen, en dat alles in een typische film noir setting. Bovendien slaagt dit detectiveverhaal erin om je via het mysterie geprikkeld te houden. Zoals het een goeie detective betaamt!

Gameplay

Ook op vlak van gameplay zijn de raakvlakken met de Telltale games gemakkelijk op te sommen. Het grootste deel van je tijd ben je bezig met attributen aan te duiden en te bestuderen via het eenvoudige point&click mechanisme, of ben je keuzes aan het maken die beïnvloeden hoe de omgeving met jou omgaat.

Een keuze tussen twee kwaden

Dat keuzesysteem wordt namelijk klakkeloos gekopieerd van de reeds vermelde mentorgames. Op sleutelmomenten biedt de game een keuzemenu aan waaruit jij kan kiezen. Doorgaans voelt dit aan als een spelletje blad, papier, schaar, want meestal is het een huzarenstukje om te gaan voorspellen hoe jouw keuzes het verdere verloop van de game beïnvloeden. Als ze überhaupt al iets van de game beïnvloeden. Veel van de gemaakte keuzes lijken niks meer te doen dan het gedrag van enkele personages aan te passen. Hoe de omgeving op jou reageert verandert enkele details in het overkoepelende verhaal, maar die keuzes leiden voorlopig niet tot drastische wendingen in het verhaal. Althans niet voor de eerste twee episodes. Het is voorlopig nog koffiedik kijken of het finale einde significant verschilt indien je de barmhartige samaritaan of de ultieme klootzak uithangt.

Crime Scene Investigation

Het tweede spelmechanisme – het point&click systeem – komt het best tot uiting in deze game in de vorm van het detectivewerk. Op de plek waar een misdrijf werd begaan, daar gaat Eliot natuurlijk zijn beste speurneus bovenhalen. Dan moet je wat ronddwalen in de omgeving op zoek naar hints die jouw onderzoek verder vooruit helpen. Eens je voldoende hints hebt verzameld, kan je in het menu naar een onderzoeksbord gaan, zoals het ook in de betere detectiveseries gebeurt. Bij dit bord moet je de hints in de juiste volgorde plaatsen en bij de correcte vraagstelling, zodat Eliot het hele verhaal kan reconstrueren. Moeilijk is dit niet, maar omdat het eerder verhaal-gedreven gameplaysegmenten zijn drijft het verhaal je hier toch voort. Maar de gameplay die is gewoonweg iets te gezapig en saai.

Shoot-Out

Wat wel compleet nieuw is aan deze episodische game is de introductie van enkele shooter elementen. In de praktijk komt dit neer op richten en schieten, zonder te manoeuvreren. Je blijft steeds vanuit dezelfde dekking wachten tot de tegenstand stopt met vuren om vervolgens zelf over de rand te piepen en uit te halen. Het enige moeilijke hieraan is dat je jouw rode richter niet altijd goed ziet op een rode achtergrond, maar uitdagend wordt dit dus nooit. Al bij al leuk is deze shooter gameplay leuk geprobeerd, maar het blijft enkel bij een welkome tempowisseling ten opzichte van het tragere detectivewerk.

Graphics & Sound

Er zijn geen twee games die je op grafisch vlak zo snel kan onderscheiden als deze Blues and Bullets. De hele game wordt in zwart-wit opgesmukt en enkel felle rode accenten doorbreken deze kleurloze monotonie. Dat zorgt voor een apart duister sfeertje dat feilloos aansluit bij het film noir gehalte van deze game. De zwarte-witte graphics creëren een mysterieuze, haast intieme uitstraling die soms brutaal wordt onderbroken door het rode bloed dat enkele van de macabere taferelen nog wansmakelijker in beeld brengt.

De graphics zijn dan ook op hun best wanneer de game voluit kiest voor abstractheid. Op een bepaald moment dwalen de gedachten van Eliot af naar het verleden en dan vindt er een vuurgevecht plaats tussen felgekleurde witte en rode letters die het verhaal extra in de verf zetten. Dat zijn het soort scènes die je als gamer gemakkelijk bijblijven. De graphics zijn helaas ook op hun slechts wanneer ze inzoomen op de gelaten en emoties van de verschillende figuren. Veel van de personages zien eruit alsof ze net uit het wassenbeeldenmuseum van Madam Tussauds komen wandelen. En de temperatuur stond er net iets te hoog. Het gebrek aan emoties op de gelaten is een erg pijnlijk minpunt, want de voice acting is wel van het hoogste niveau. Het is zonde dat de emotioneel ingesproken tekst niet begeleid wordt door dito mimiek.




Ook bij de soundtrack heeft men met lef gekozen voor een niet alledaagse genre. Zoals de titel van de game al suggereert gaat het vooral over melancholische blues liedjes. Het hoofdthema van de game, bijvoorbeeld, keert met regelmaat terug en blijft gemakkelijk in je hoofd plakken.

Conclusie

Blues and Bullets is een mooie toevoeging aan het conto van de verhaal-gedreven episodische games. Het geeft de detective novelle de plaats die het verdient binnen dat typische genre. Met zijn distinctieve graphics en aantrekkelijke verhaal surft de game glansrijk mee op het succes van de Telltale games. Al is het natuurlijk wel nog afwachten of de komende drie episodes nog even interessant zullen blijven.

Waar de game niet in slaagt, is de gameplay aantrekkelijk maken. Net zoals de andere episodische games blijft de gameplay vaak iets te saai. Het eentonige point&click principe wordt af en toe doorbroken met enkele shooter elementen, maar deze toevoeging wordt nooit uitdagend waardoor het snel net zo saai wordt als het aanduiden van enkele voorwerpen. Hierdoor blijft ook deze game enkel weggelegd voor gamers die het genre kunnen bekoren.

Pluspunten

• Mysterieus detectiveverhaal
• Uitstekende voice-acting
• Aantrekkelijke zwart-wit graphics met fel rode accenten

Minpunten

• Compleet gebrek aan mimiek
• Gameplay vaak iets te saai