Wanneer een verhaal evolueert richting het orgelpunt of wanneer een game opbouwt tot zijn finale, dan etaleert de betere game het summum van de mogelijkheden en dan moet de gamer al zijn aangeleerde skills aanwenden om alles succesvol af te ronden. De laatste episode van het eerste seizoen van Hitman had dus heel wat verwachtingen in te lossen. Lukt dat? Op vlak van gameplay en leveldesign is het antwoord volmondig ja.
In Hokkaido bevindt Agent 47 zich in een medische faciliteit waar zijn voornaamste doelwit op de planning staat om een harttransplantatie te ondergaan. Je kan dus al raden welke mogelijkheden onze huurmoordenaar kan aanspreken om zijn taak met succes af te ronden. Maar vooraleer hij de operatie kan saboteren moet Agent 47 zijn doelwit ongezien bereiken. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Dit level is een van de kleinste, zo niet het kleinste van de hele set van zes. Er zijn weinig plaatsen waar je met een eenvoudige tête-à-tête een ander uniform kan confisqueren, en er zijn al even weinig plaatsen waar je bewusteloze lichamen kan verbergen. Bovendien moet je er al helemaal niet op rekenen dat je gemakkelijk aan een uniform zal geraken dat je een vrijwaring geeft over het hele gebied.
Het kleine level beperkt je mogelijkheden enorm en dat werkt verkrampend. Je moet dus voortdurend geduldig afwachten tot er een opening ontstaat in de zorgvuldig opgebouwde verdediging van de faciliteit. Zelfs al gebruik je de hints van de voorgeprogrammeerde opportuniteiten, dan nog beland je van de ene ongunstige situatie in de andere. Ok, dus ik heb dat item nodig en dat ligt in die kamer, maar om in die kamer te geraken heb ik dat kostuum nodig, en alle personen met die outfit lijken haast ongrijpbaar te zijn... Bovendien zit je vaak met een tijdspanne vooraleer een opportuniteit niet meer beschikbaar is. Lastigheid troef dus!
Het tweede en laatste doelwit beweegt voortdurend rond op de medische site. Daar gebruikt ze alle extravagante faciliteiten van het complex. Een sushibar, een sauna, een yogasessie... Er zijn dus ook nu voldoende mogelijkheden zodat Agent 47 zijn taak kan volbrengen. Maar voor het tweede doelwit geldt hetzelfde als voor het eerste. Het kleine level, met ogen overal om je heen, beperkt je mogelijkheden en daarnaast wordt je doelwit nog eens gevolgd door twee schoothondjes die zelden afwijken van haar zijde. Het moet allicht niet meer gezegd worden dat de vreugde groot is wanneer je deze missie gunstig kan afsluiten, waarna je de conclusie krijgt van het eerste Hitman seizoen.
Eindconclusie
Hoe goed de gameplay van Hitman ook in elkaar zit, de episodische aanpak werkt gewoonweg niet. Het verhaal op zich zit al veel te synthetisch in elkaar en doordat er nog eens weken tussen elke episode zitten ben je vaak in de war wanneer je de voorgaande gebeurtenissen niet opfrist, en dan nog. De laatste scène van het verhaal laat je dus uiteindelijk koud. En het helpt al helemaal niet dat het verhaal van seizoen één slechts een opbouw was naar het volgende seizoen. Foei, Square Enix!!
Anders gezegd, de gameplay is puik tot uitmuntend, en de graphics eveneens, maar het verhaal dat alle episodes zou moeten samenbundelen faalt in zijn opzet. Kan je dat aspect van de game negeren, dan ligt er voor dwepers van het stealth genre een top van een game te wachten. Elke episode biedt een virtuele speeltuin waar gamers hun creativiteit de vrije loop kunnen laten gaan, en waar je veel voldoening uit kan halen. Nu het hele pakket als één aankoop beschikbaar is kunnen die dwepers hun aankoop dus zeker rechtvaardigen.
