Call of Duty: Vanguard

 

De geteste versie is de PS5 versie.

Verhaal

Call of Duty: Vanguard speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, boots on the ground. Een geheime eenheid (Task Force One – ook wel Vanguard genaamd) bestaande uit zes crewleden heeft de missie om meer informatie te verzamelen over Project Phoenix. Het geheime project van de Nazi’s is een mysterie voor velen, maar al gauw krimpt het zestal na gevangen genomen te worden. De vijf resterende strijders, aangevoerd door Arthur Kingsley, worden één per één ondervraagd door hoofd slechterik Freisingers rechterhand Jannick Richter, waarna de ene misse de ander opvolgt. Voor het eerst in een Call of Duty-game kennen we immers geen chronologische volgorde en mogen we elk personage besturen, waarbij de gameplay zich ook aanpast naar diens kunnen. Het mooie hieraan is dat je op een handige manier meer te weten komt over iedereen, maar het verhaal zich ook in een goed tempo voortzet tot de sluier wordt gelicht over Project Phoenix en je avontuur er na een goeie acht uur op zit. Kortom: een deftige singleplayer die net niet het niveau haalt van Cold War, maar wel opnieuw smullen is.

Gameplay

Om te beginnen heb je verschillende actiemomenten doorheen de singleplayer campaign waarbij je niet alleen zal moeten sluipen of bevelen doorgeven, maar ook snipen en je zelfs aan echte dogfights zal moeten wagen. Die afwisselende gameplay vind je minder terug in de multiplayer, waar je nog altijd eerst in rang moet stijgen om je eigen loadout zo goed mogelijk uit te kunnen bouwen naar jouw speelstijl. We vonden al enkele nieuwigheden terug in de bèta en dat parcours heeft ontwikkelaar Sledgehammer Games verder bewandeld bij de afwerking van de finale game. Zo zijn de nieuwe maps vakkundig bedacht om de speler nieuwe looproutes aan te leren, waarbij klimmen en blind fire vanuit cover de grootste nieuwigheden zijn. In modi als free-for-all of team deathmatch blijft het wel jammer dat Vanguard na een maand nog steeds last heeft van slechte spawnpunten waardoor je meteen een vogel voor de kat bent. De ontwikkelaar verdient wel lof voor het tijdig aanpassen van wapens die net té krachtig blijken te zijn, al had men dat tijdens de bèta misschien al kunnen ondervinden.

De multiplayer kent opnieuw voor elk wat wils, waaronder gekende modi als Domination en Hardpoint die het goed blijven doen in de speellijsten. Daarnaast heb je nu echter een 1v1, 2v2 of 3v3 modus genaamd Champion Hill, waarbij elk team beschikt over een aantal levens en je per ronde tegen een ander team komt te staan. Diegene die het langst kan overleven (en dus ook het meeste levens kan afpakken van de andere teams) wint. Een leuke aanpassing op Gunfight uit de vorige games en enorm verslavend om met vrienden te spelen.



Kers op de taart is de integratie van Zombies in Vanguard, al zien we daar weinig tot geen nieuwigheden. Een van de pot gerukt zombieverhaal waarin de Nazi’s de wereld willen veroveren wordt gevolgd door een schietfestijn waarbij je in team zoveel mogelijk waves moet zien te doorstaan. De powerups maken er een gek zooitje van en ook de moeilijkheidsgraad kan ongeziene hoogtes bereiken. Tip: speel dit dan ook enkel met vrienden, want je online kameraden kunnen de soms ietwat lange sessies vaak minder goed verteren.

Graphics & Sound

We zijn het al even gewoon, maar ook Vanguard kent verbluffende cutscènes die er grafisch gelikt uitzien. De game zelf kent wel hier en daar mindere textures, maar de actievolle momenten blijven verbazen. Heb je een surround setje in huis, zal je meermaals omver geblazen worden.

Conclusie

Het is duidelijk dat quasi alle registers dit jaar uit de kast werden gehaald, gaande van een adembenemende singleplayer campagne tot een multiplayer boordenvol content. Voor elk wat wils, en de kleine minpuntjes in de multiplayer en Zombies worden patch na patch ook zorgvuldig weggewerkt.

Pluspunten

• Goed uitgewerkte singleplayer
• Gameplay van de bovenste plank
• Nieuwe modi

Minpunten

• Spawnpunten blijven gebrekkig
• Zombies minder interessant