Metal Gear Rising: Revengeance

Enkel nog maar MGS 4 gespeeld, benieuwd of deze even stealthy te werk gaat ...

 

Verhaal


Jij bent Raiden (niet te verwarren met Rayden uit Mortal Kombat), een soort veiligheidsagent voor de eerste minister van een Afrikaans land. Je rijdt met deze meneer mee in de limousine wanneer het plots verkeerd gaat. Het veiligheidsbedrijf waarvoor je werkt heeft ook enkele tanks ter begeleiding van de limousine en wanneer deze stoppen en vernietigd worden door enkele cyborgs gaat de bal aan het rollen. De limo rijdt weg en tracht te ontkomen, maar helaas, deze cyborgs laten zich niet zo vlug afschudden. Dan stap jij uit …
En begint het spel eigenlijk voor jou. Je loopt en hakt op je vijanden in, maar terwijl jij aan het vechten bent, wordt de minister toch ontvoerd door één van deze malafide half-mens-maar-toch-veel-machine. Je achtervolgt de kidnappers op de trein, maar je bent niet sterk genoeg en de minister wordt gedood. Onderweg wordt het verhaal vertelt van een vredig Afrika, onder invloed van de ontvoerde minister. Maar de ontvoerders zien dit niet graag gebeuren en proberen er alles aan te doen om terug oorlog te brengen in het continent om zogezegd de economie draaiende te houden.

   
   

Het verhaal neemt hier en daar leuke plotwendingen aan, maar ongeveer halverwege waren de ontwikkelaars blijkbaar inspiratieloos en bleven ze dezelfde, nogal rare verhaallijn volgen. Vanaf dit punt lijkt het ook alsof het verhaal plots moest afgewerkt worden, want de hoofdstukken in het begin van het spel zijn duidelijk veel langer dan de laatste.

Gameplay


De gameplay van Metal Gear Rising beschrijven is geen sinecure en ik zal mijn best doen om alles zo goed mogelijk uit de doeken te doen…
De vergelijking met de vorige metal gears is nogal kort: die is er niet. Je kan hier en daar wel nog kiezen om stealthy te werk te gaan (soms is het zelfs aan te raden), maar je kan evengoed kiezen om rambogewijs met je grote mes op de massa in te hakken. Wanneer er echter veel vijanden zijn moet je toch eens nadenken over je tactiek en je mogelijke wegen om de zogenaamde ‘silent kills’ te maken.
Voor de rest is de game opgebouwd uit verschillende hoofdstukken, die dan weer opgedeeld zijn in scenes. Na een scene afgesloten te hebben kan je zien hoe je het gedaan hebt en krijg je hier een bepaalde ranking voor. Net zoals de devil may cry-reeks.
De besturing in het begin is nogal zoals je die van een hack ’n slash zou verwachten, namelijk vierkantje voor een lichte aanval, driehoekje voor een zware, met x gaan we springen en met het rondje gaan we de morbide en veelgebruikte ‘actie’ uitvoeren. Met deze vier knopjes kunnen we ons vrij goed behelpen, maar op een bepaald moment in de game komen we items tegen zoals granaten, RPG’s en nog leuk materiaal en hier begint eigenlijk de ellende… Om een granaat te gooien (of één van bovenstaande items te gebruiken) moeten we richten met L2 (wat nog vrij normaal is) en gooien met R1 … Say what? Inderdaad, degene die de knoppen heeft toegewezen was blijkbaar lichtjes dronken en vond het blijkbaar grappig om diagonaal te werken. Tsja dat is dan ook maar zo zul je denken en over deze drempel komen valt best nog mee.

   

Maar op een bepaald moment gaan de boss-fights niet meer zo vlot (lees: you get your ass kicked all the time) en blijkt een ‘blok’-functie wel handig. En hiermee gaan we volledig in tegen de intuïtie die je als gamer al die jaren al gekweekt hebt, want om een aanval te blokkeren moet je met je knuppel richting de tegenstander sturen en tegelijk je lichte aanval uitvoeren (vierkantje dus). Wat natuurlijk tot gevolg heeft dat je in het begin met het blokken meer lichte aanvallen uitvoert, dan je effectief aanvallen blokkeert… Brrrr
Dan één van de belangrijkste onderdelen van de game is ‘Blade mode’, hierin kan je de tijd trager laten gaan en kan je je slachtoffer zeer fijn fileren. Deze actie is noodzakelijk omdat, als je je slachtoffer op de juiste manier in mootjes hakt, je zijn energiecellen uit zijn lichaam kunt rukken en absorberen. Deze actie is zeer cool, maar je moet wel opletten, want als je niet genoeg energie in je energiemetertje hebt, kun je dit ofwel niet uitvoeren, ofwel kun je dit niet lang volhouden. Deze actie wordt ook dikwijls gebruikt bij de baasgevechten, normaal gevolgd door nog enkele QTE’s (Quick Time Events – het juiste knopje op de juiste moment induwen).

   
   

Over die baasgevechten gesproken … In het begin gaat het bijna vanzelf, maar op een bepaald punt stijgt de moeilijkheidsgraad exponentieel. Elke baas heeft wel een trucje om te verslaan, maar eer je het gevonden hebt kan je al enkele (lees: tientallen) keren doodgegaan zijn. Op de lange duur werkt dit vrij frustrerend en wanneer je denkt een baas verslaan te hebben, neemt die soms gewoon een andere vorm aan en kun je hem nog eens op een andere manier verslaan. Met andere woorden: veel te moeilijk en veel te lang, dit is echter zoals we de Japanse norm kennen en langs een kant dus vrij normaal voor deze game.

 

Verder in de game verzamel je nog ‘Battle Points’ die eigenlijk een andere naam zijn voor xp. Je kan deze experience points gebruiken om na elke afgesloten level Raiden te opwaarderen met extra leven, zijn zwaard iets krachtiger maken, of met een andere outfit.
Naast het gewone verhaal kun je tijdens de game ook bepaalde VR missions unlocken, deze staan los van het verhaal en kun je simpelweg bereiken door het menu van de game. Deze missies gaan van ‘dood alle vijanden en neem hun energiecellen’ tot de moeilijkere ‘dood iedereen en wordt zelf niet geraakt’

   

Grafisch & Geluid


Grafisch is deze game absoluut top. De details en texturen zijn allemaal dik in orde, het enige waar je je soms aan kan storen is het feit dat de lipsynchronisatie niet altijd 100% is. Gelukkig valt dit enkel voor bij de eerder onbelangrijke tussenfilmpjes.
Het geluid is, net zoals het beeld zeer goed en daarop is vrijwel niets aan te merken. Het enige storende kan soms zijn als je teveel sterft bij een baas, dat je altijd de menigte op de thuisbasis hoort roepen: “Raiden, noooo!”, en na de zoveelste boss-battle (of boss-death) kan dit op je zenuwen werken.

Conclusie


Ben je fan van de metal gear – reeks? Dan kan je deze kopen, de moeilijkheidsgraad op easy zetten en genieten van het verhaal. Als je vindt dat je vrij goed bent in het spelen van dit genre, is dit wel een aanrader, echter opgepast want tijdens de game kan je de moeilijkheidsgraad niet veranderen. Bezin dus eer je begint!
Qua duur van de game ben ik vrij positief, tussen 7 en 8 uur effectieve gameplay. Hiermee bedoel ik zonder de tussenfilmpjes en zonder de baasgevechten die je 10 keer moet herhalen. Ik heb bijvoorbeeld bij een bepaalde baas meer dan een uur nodig gehad en de game heeft ongeveer 10 minuten geregistreerd. Dus de effectieve tijdsduur is ongeveer een twaalftal uur.
Op zich vind ik dit een bovengemiddelde game, maar ik heb me te veel gefrustreerd op de baasgevechten om van deze game intens te genieten. Tot halverwege de game gaat het vrij vlot, en dan krijg je plots de ene bossfight na de andere en zelfs de tussentijdse gevechten lijken veel te vlug afgewerkt. Net alsof het budget net op was en de game moest af zijn…

+ punten


- Verhaal begint vrij sterk
- Grafisch schitterend
- Veel variatie van vijanden
- Mooie tussenfilmpjes

- punten


- Moeilijke besturing
- Te moeilijke baasgevechten
- Soms wordt je niet (goed) uitgelegd hoe je een bepaalde actie doet.



Reviewer: Heer_Vonck

Score

Verhaal
7/10
Gameplay
6/10
Grafisch
9/10
Geluid
8/10
Duur
8/10

Metal Gear Rising: Revengeance

Release
vr 22 feb, 2013
Genre
Hack-n-Slash
Platform
ps3
Uitgever
Konami
Ontwikkelaar
Konami

Score

Verhaal
7/10
Gameplay
6/10
Grafisch
9/10
Geluid
8/10
Duur
8/10

Metal Gear Rising: Revengeance kopen?