Dunkirk

Dunkirk

Christopher Nolan is terug, en dat zegt veel over een regisseur wanneer hij de grootste naam is van een filmgezelschap, en al zijn acteurs overtreft. Waarom Nolan opnieuw het laken naar zich toetrekt, zie je in zijn recentste magnum opus.



Wereldoorlog II is nog maar net gestart en de Duitse troepen dringen de geallieerden terug tot aan de Frans-Belgische kust. Franse en Engelse soldaten worden langs alle kanten bestookt en er zit niet veel anders op dan de linie langs Duinkerke te verdedigen terwijl de soldaten wachten op redding langs het Kanaal. Ze zitten als ratten in de val, en de tijd om te ontsnappen dringt. De wanhoop dreigt, en bouwt zich op nadat meerdere ontsnappingspogingen mislukken. De soldaten breken fysiek en metaal, en op een bepaald moment zie je zelfs een soldaat een poging wagen om het Kanaal op eigen kracht over te zwemmen. Waanzin!

De film ontwikkelt zich op drie fronten. Het grootste deel van de film speelt zich af bij de grondtroepen die wachten op de redding in Duinkerke. Daarnaast heb je ook de Engelse marine die met schrik en moed in de ogen het gevaar naderen, en de Engelse luchtmacht die moeten verhinderen dat de Duitse vliegtuigen de vluchtroute bombarderen. Die drie fronten beleven de gebeurtenissen natuurlijk in een andere tijdspanne, want de soldaten wachten een week lang op redding, terwijl de marine er slechts één dag over doet om Duinkerke te bereiken, en de luchtmacht kan slechts één uur in de lucht blijven. Daardoor beleef je als kijker de drie aspecten volgens een verschillend tijdspatroon - zoals dat wel vaker het geval is in de films van Nolan - en worden de drie aspecten naar het einde toe mooi in elkaar verweven.



Qua verhaal is er eigenlijk niet veel aan. Er is amper dialoog, de Duitse troepen krijgen nooit een gezicht en worden amper in beeld gebracht, en er is geen enkele acteur in de film die zich de titel van hoofdrol kan toe-eigenen. De hoofdrolspeler is eigenlijk het nijpende, knarsetandende gevoel van overleven, en dat wordt uitmuntend in beeld gebracht. De camera zit de geallieerden steeds op de hielen wanneer ze vluchten voor hun leven, en diezelfde camera wordt voor hun neus gehouden wanneer de radeloosheid toeslaat. Als kijker heb je de hele tijd het gevoel in de film te zitten, en hou je de adem in wanneer de spanning te snijden is. Dat is vooral de verdienste van de manier waarop de scènes worden voorgesteld en elkaar opvolgen.

Wat eveneens pleit voor het sterke camera- en regiewerk is het feit dat al wat in beeld verschijnt echt is. De geluiden van de wapens en de inslaande golven zijn volledig authentiek, en geen enkel schip of vliegtuig werd met CGI tot leven gewekt. Zelfs een vliegtuigcrash in het midden van de zee werd reëel uitgevoerd. Dat geeft deze film een enorm werkelijkheidsgetrouw gevoel en als de realistische beelden zelf onvoldoende zeggen, dan doet de muziek van Hans Zimmer de rest wel. Kortom, als je met regelmaat een film bekijkt in de cinema, dan kan Dunkirk niet ontbreken op je kijklijst.



Deze film is voor jou als:
  • Je oog hebt voor het betere regiewerk
  • Je originaliteit in de filmwereld mist

Deze film is niet voor jou als:
  • Je een diepgaand(e) verhaal(vertelling) verwacht
  • Je nood hebt aan duidelijke hoofdrolspeler of -speelster

Steun playstationclan.be