De geteste versie is de PS4 versie.
Verhaal - Fairy GO
Bij de start van Fairy Fencer F: Advent dark Force nemen we de controle over Fang, een luie jongvolwassen man die zijn dagen vooral vult met het verorberen van lekkernijen en zich voor de rest weinig zorgen maakt over het leven. Maar zoals dat gaat in de gamewereld neemt zijn leven een drastische wending. Op een middenplein van het lokale dorp treft hij een zwaard aan dat vastzit in een grote rots. Geen van de lokale bewoners blijkt capabel om het wapen te bevrijden uit zijn versteende sokkel... Tot dat Fang het probeert. Natuurlijk trekt hij, koning Arthur gewijs, het zwaard uit de rots en dan ontmoet hij de magische bewoonster van zijn vers verkregen trofee. Het wapen in de sokkel blijkt een Fury te zijn, een zwaard dat wordt bewoond door een fee of zoals je wil een Fairy. Deze fee heet Eryn en zij vertelt Fang dat hij een zwaardvechter of Fencer is. Dat zou betekenen dat hij vanaf heden moet strijden om andere feeën te verzamelen en op die manier de godin van het licht uit haar eeuwige slaap te verlossen. Maar Fang, die heeft andere plannen met zijn leven...
Zo start het avontuur van Fang en Eryn. En dit verhaal is inderdaad net dat beetje serieuzer in vergelijking met de Neptunia games. Hierdoor kan deze game in theorie iets beter ontvangen worden voor een Westers publiek. Maar laat je niet misleiden, het verhaal ligt dan wel iets dichter bij de Europese standaard, de personages zijn dat nog steeds niet. Dit zijn nog altijd karikaturale figuren, die van die ene stommiteit in de andere belanden. Hun persoonlijkheid is doorgaans sterk uitgehold om de focus te leggen op één frequent terugkerende karaktereigenschap. Bovendien blijkt de eigenschap van de Fencer vaak de tegenpool te zijn van de Fairy, wat af en toe leidt tot conflicten, maar ook tot absurditeiten.
Gameplay
Fairy Fencer Neptunia
Qua gameplay kunnen we eigenlijk herhalen wat reeds werd aangehaald in de reviews van de Neptunia-games. Van zodra je een – eerder monotoon – Dungeon level start, dan treedt het typische – maar ietwat snellere – JRPG-mechanisme in werking. Zoals voorheen kan je potentieel de vijand verrassen om als eerste een aanval uit te delen of andersom. Aanvallen kan één van vier dingen betekenen. Ofwel voer je gewoon een fysieke aanval uit, ofwel gebruik je één van de speciale gaven, ofwel verdedig je en tot slot kan je eventueel een item gebruiken. Dit doe je met elk van je personages. Daarna is het de beurt aan de vijanden opnieuw gevolgd door een aanval van jouw kant. Je kan deze keer tot en met zes personages tegelijk op het veld zetten, waardoor het een kwestie blijft van het overzicht te bewaren.
Indien je een fysieke aanval wil uitvoeren, dan kan je geselecteerde personage vrij rond bewegen in een cirkel waarvan de straalgrootte samenhangt met het level van je personage. Dat is belangrijk, want sommige vijanden zijn een pak kwetsbaarder als je ze vanuit een bepaalde hoek aanvalt. Zo'n aanval uitvoeren gaat relatief snel, maar is helaas ook een beetje button bash gevoelig. En ander typisch element voor deze reeks is de mogelijkheid om te transformeren. Daar je in Mega- of Hyperdimension nog transformeerde in een goddelijke rondborstige versie van je personages, transformeer je nu – haast power ranger gewijs – door middel van een fusie tussen de Fairy en de Fencer. Deze transformatie heet Fairize en vereist dat je Tension meter voldoende gevuld is. Dat metertje vul je simpelweg door succesvol aan te vallen of slagen te incasseren.
Opnieuw zijn er In theorie voldoende mechanismen aanwezig om de strategische gelaagdheid te verzorgen. In de praktijk, helaas, vervalt de game nogal snel in het frequent herhalen van dezelfde aanvallen en in button bashen, vooral tijdens het bekampen van het voetvolk. Gelukkig is deze game iets korter, waardoor monotonie net iets minder een probleem is.
Licht of duisternis?
Deze game haalt wel zijn eigenheid uit wat er zich afspeelt in de coulissen. Dan hebben we het niet zozeer over de dialogen of het verhaal, maar wel over het voorbereidende werk in je uitvalsbasis en op de wereldkaart. Daar moet je enerzijds je verzamelde feeën gebruiken om nieuwe regio's te ontdekken, en anderzijds om de godin van het licht of haar mannelijk tegenhanger, en god van de duisternis, beetje bij beetje te bevrijden uit hun eeuwige gevangenis. Per gevonden fee kan je één van de vele zwaarden los trekken uit één van de twee goden. En met die actie krijg je ook de mogelijkheid om je passieve en actieve vaardigheden te versterken. Kies je ervoor om de godin van het licht te helpen, dan kies je eigenlijk voor het goede einde van de game. Bevrijd je de god van de duisternis, dan zijn de verkregen vaardigheden dat tikkeltje beter, maar drijf je steeds dichter af op het ongelukkige einde van deze game. Het is dus steeds die afweging maken tussen beloning en risico.
Graphics & Sound
Opnieuw heeft het weinig zin om dit aspect van de game uitgebreid te bespreken, want ook audiovisueel is deze game een haast perfecte replicatie van de mentor. Zowel in-game als tijdens de tussenscènes krijg je voortdurend een déjà vu gevoel. En als je dan eens letterlijk de vergelijking begint te maken tussen de games, dan besef je ook direct waarom. Kijk maar eens naar de twee linkse dames op de eerstvolgende afbeelding. Alhoewel ze uit verschillende games komen, zouden ze perfect zussen kunnen zijn. Dezelfde fonkeling in hun ogen, datzelfde naar lucht happende mondje, vlechtjes in hun haar die zich op perfect dezelfde locatie bevinden... Storend is dat niet, want dit animedesign is best wel puik. Het getuigt gewoon van een zekere gemakzucht, en een gebrek aan identiteit voor deze Fairy Fencer F. Andere gelijkenissen zijn een gevarieerde omgeving in-game, Engelse voice-overs, de uitgebreide tussenscènes met veel tekstkaders en drama maar met weinig verhaal, en de ongebreidelde drang om vrouwelijk naakt te tonen.
Conclusie
NIS is bij dit reviewteam intussen berucht voor het uitgeven van JRPG's aan de lopende band. Dat is voor een groot deel te wijten aan het feit dat ze de uitgever zijn van verschillende ontwikkelingsteams die niks anders produceren dan JRPG's. En dat is bij het ontwikkelingsteam achter Compile Heart niet anders. Die laatste maakt het nu wel een beetje te bont. De Fairy Fencer F games maken ongegeneerd gebruik van exact dezelfde skeletbouw als de bekendere Neptunia reeks. De gameplay en het grafisch design zijn nagenoeg exacte kopies en missen elke vorm van creativiteit. Vandaar krijgen deze elementen exact dezelfde score als het eerder gereviewde Megadimension Neptunia VII. Gelukkig slaan ze met het verhaal de bal niet mis. Het is te zeggen, minder mis als de vorige keer. Door het plot te vertellen met iets meer au serieux - maar met dezelfde karikaturale personages - scoort deze game iets hoger op behagelijkheid.
Pluspunten
- Verhaal is beter te verteren dan de Neptunia reeks
- Basis combatmechanismen voldoende genoeg voor de JRPG fanaticus
Minpunten
- Hoofdpersonages zijn nog steeds karikaturaal
- Gameplay is te repetitief en niet strategisch genoeg
- Op alle vlakken een te sterke replicatie van de Neptunia reeks
Reviewer: Kenneth
