Naruto To Boruto: Shinobi Strikers

Naruto is terug voor zijn tweejaarlijkse afspraak op de gameconsoles. Soleil neemt het sinds dit jaar over van CyberConnect2 en brengt hun eigen gamevariant van de aimabele ninja. Of ze het net zo goed doen als hun collega's kom je te weten in Naruto To Boruto: Shinobi Strikers.



De geteste versie is de PS4 versie.

Verhaal


De Ultimate Ninja Storm-games uit de stal van CyberConnect2 stonden er bekend om dat ze de thematiek, authenticiteit en gretigheid uit de mangareeks bijzonder goed konden vertalen in de verhaalmodus van een fighting game. Er stond Soleil dus een zware taak te wachten. Ze hadden kunnen kiezen om de aanpak van de vorige games over te nemen en een deel van het bekende verhaal om te zetten in een afgeleefde gamemodus, maar de ontwikkelaar gooit het over een andere boeg. In Shinobi Strikers start je namelijk niet met de beroemde personages, maar creëer je jouw eigen avatar binnen de (teken)stijl van het gegeven manga-universum. Met deze zorgvuldig ontworpen avatar start je jouw zoektocht naar eeuwige roem en neem je deel aan het lopende toernooi om de beste ninja ter wereld te worden.

Veel meer is er helaas niet aan de setting, want Shinobi Strikers kiest ervoor om de focus te leggen op het online multiplayerluik. Hierdoor verdwijnt het hele Naruto-gebeuren naar de achtergrond en in vergelijking met de voorgaande games voelt dat toch wel aan als een gemis. De enige rol die de originele personages op zich nemen is die van een mentor, die de gamer kan kiezen om jutsu's van te leren en om hun arsenaal uit te breiden.



Gameplay


Ook bij de gameplay kiest Shinobi Strikers voor een alternatieve aanpak. De offline gamemodi werden overboord gesmeten en de focus ligt volledig op arenamodi die je online beslist in ‘vier tegen vier’-gevechten. Om die gevechten aan te gaan beschik je over een eerder beperkt aantal bewegingen en speciale signatuuraanvallen, en dat is in dit geval geen slechte zaak want anders zou het arenagevecht dreigen te hervallen in een chaotische wirwar. Je kan om te beginnen aanvallen met een snelle, zwakke en een tragere, krachtige aanval en je kan een projectiel gooien met de hulp van je chakra. De speciale aanvallen voer je dan weer simpelweg uit met een druk op de schoudertoetsen of pijltjes. De toetsencombinatie is voor elke vechter hetzelfde, en het voornaamste verschil ligt hem in het type. In totaal kan je kiezen uit vechters van vier verschillende categorieën:
  • Aanvalstypes met een korteafstandsbereik doen een beroep op hun snelheid en kracht.
  • Verdedigingstypes vertrouwen eveneens op sterke aanvallen maar leggen beter de nadruk op het verdedigen van bondgenoten en strategische punten bij bepaalde speltypes.
  • Langeafstandstypes blinken uit in het afvuren van projectielen.
  • Geneestypes spelen ten slotte een cruciale rol in het ondersteunen van het team met een geneeskrachtig veld.

Deze vier categorieën vullen elkaar echt wel goed aan en het is daarom des te vreemder dat je bij de matchmaking niet kan zien welke types je bondgenoten kiezen. Je kan tijdens het spel je type gelukkig nog wijzigen wanneer je de eerste keer sterft, maar het zorgt wel voor een eerder ongemakkelijke start.



De gameplay onder de vorm van een arena waarin je vecht blijft steeds hetzelfde, maar er bestaan wel verschillende speltypen waaronder Flag, Barrier, Base, en Combat. Sommige van die speltypes werken al beter dan de andere. Je kan eigenlijk twee categorieën onderscheiden. De eerste categorie omvat het type spelletjes met een plaats-gebonden objectief. Elk team moet bijvoorbeeld zo lang mogelijk drie verschillende hotspots belegeren en verdedigen in de Base Arena-modus of op een vlag jagen in de Flag Arena-modus. Hierdoor ligt de focus op een beperkte ruimte van de arena en blijft het geheel overzichtelijk. Bovendien maakt de camera zelden tot nooit onverwachte bewegingen, zelfs niet wanneer je als volleerd ninja verticaal de muren oploopt, waardoor je niet snel je doel uit oog verliest. We hebben het al slechter meegemaakt in andere arenabrawlers.

Wanneer je echter een speltype selecteert waarbij het hoofddoel erin bestaat de concurrentie om te leggen - zoals in Combat Arena - dan dreigt de grootte van de arena’s een nadeel te worden. Acht spelers in een te grote arena dreigen wel eens verloren te lopen en in het slechtste geval loop je in cirkels achter elkaar heen. Dat is des te frustrerender op een instapniveau en wanneer je het sukkeltje bent van de groep. Als je niet wil spelen tegen veel te goeie tegenstanders dan kan je weliswaar in een soort coöperatieve modus samenwerken om AI-vijanden, zoals de beruchte Tailed Beasts, te bevechten in de Sub Mission-modus.



Aangezien er geen echt verhaal is, moest de game dus voorzien in een andere trigger om verder te blijven vechten. Ook hier speelt je zelfgemaakte avatar een cruciale rol. Wanneer je rondloopt in de lokale hub dan kan je langs gaan bij cosmetische winkeltjes waar je jouw uiterlijk kan wijzigen. Kortom, hoe meer je vecht (en wint), hoe meer attributen je vrijspeelt om er net iets cooler uit te zien. Die verzamelobjecten variëren van extra onderdelen voor het kostuum of harnas van je personage tot een visuele opsmuk van je speciale aanvallen en combo’s. In het begin van de game oogt dat natuurlijk allemaal wat gewoontjes, maar hoe actiever je bent, hoe dichter je in de buurt komt van je favoriete look. Het is een beloningssysteem dat steeds vaker terugkomt in vechtspellen, maar het zorgt helaas niet zo goed voor een shot dopamine als de verhalen van Naruto dat kunnen.

Graphics & Sound


Op audiovisueel vlak beloofde het ook geen makkelijke taak te worden voor Soleil. In de laatste Ultimate Ninja Storm-game toonde CyberConnect2 dat ze hun grafische motor duidelijk onder de knie had en dat ze meesters waren in het afbeelden van een hyperkinetische manga. Shinobi Strikers slaagt er niet helemaal in om dat flitsende volledig in de arenagevechten te verwerken. Misschien is dat simpelweg een nadeel van het multiplayer-gebeuren waar er gewoonweg niet kan ingezoomd worden op die sappige finishers en kleurrijke combo’s. Het geheel oogt daardoor net iets fletser, maar als Soleil nog één of twee games in de reeks maakt dan kunnen ze nog altijd groeien in de ontwikkeling van hun grafische mogelijkheden. Op auditief vlak sluit de game volledig aan bij zijn voorgangers en kan je kiezen tussen de originele Japanse of Engelse stemmen.



Conclusie


Naruto to Boruto: Shinobi Strikers is iets helemaal anders geworden dan de vorige Ultimate Ninja Storm-games, en dat is in de eerste plaats een goede zaak want die laatste vernoemde reeks ging nu al een tijdje mee en het was eens tijd voor iets anders. Verandering heeft echter tijd nodig om te rijpen en dat is zeker het geval voor deze Shinobi Strikers. De game start al met een puike basis in de arenagameplay die boven de middelmaat uitstijgt, maar moet duidelijk nog groeien op vlak van verhalende setting, visuele motor en beschikbare gamemodi. Als Soleil Ltd. deze minpunten kan verhelpen over twee jaar tijd dan belooft de volgende Naruto-game weer mee te doen met de betere mangabrawlers.

Pluspunten


  • Arenagameplay voor een keer niet chaotisch
  • Andere aanpak in vergelijking met de vorige games biedt een welgekomen verandering


Minpunten


  • Weinig gamemodi (en alleen online)
  • Visuele motor net iets minder gelikt dan wat we gewend zijn van Naruto
  • Verhaal wordt gedegradeerd tot een setting




Reviewer: Kenneth

Score

Verhaal
5.5/10
Gameplay
6.5/10
Grafisch
7.5/10
Geluid
7.5/10
Duur
7/10

Naruto To Boruto: Shinobi Strikers

Release
vr 31 aug, 2018
Genre
Brawler
Platform
ps4
Uitgever
Bandai Namco
Ontwikkelaar
Soleil Ltd.

Score

Verhaal
5.5/10
Gameplay
6.5/10
Grafisch
7.5/10
Geluid
7.5/10
Duur
7/10