Wuppo

 

De geteste versie is de PS4 versie.

Verhaal

De wereld van Wuppo wordt bevolkt door talrijke kleine, pluizige bolletjes, waarvan er in totaal vier soorten zijn. Je hebt Wums, Blussers, Splenkhakkers, en Fnakkers. Al deze levende wezens hebben één ding gemeen, namelijk hun bolvormigheid, maar daarnaast blinken ze allen uit in een andere vaardigheid. Wums zijn slim maar hebben daarnaast geen speciale bekwaamheid, Blussers kunnen een hele hoop water opslaan, Splenkhakkers oogsten Splenk dat wordt gebruikt als bouwmateriaal, en Fnakkers kunnen rotsen gooien. Dat klink alsof deze vier soorten goed zouden kunnen samenwerken, nietwaar?

Wums zijn de meest voorkomende bolletjes, en binnen een comfortabel hotel maak je kennis met een heel speciale Wum die Scallywag wordt genoemd. Je kan hem nog het best omschrijven als een innemende kluns, een figuur dat, zonder het zelf te beseffen, van het ene avontuur in het andere struikelt. Bovendien eet deze Wum heel graag ijsjes, maar hij kan ze niet verorberen zonder een gigantische zooi te maken van zijn hotelkamer. Dat blijft niet zonder gevolgen, want Scallywag wordt zonder pardoes uit het hotel gesmeten, en nu moet hij op zoek naar een nieuwe thuis. Wat Scallywag niet op voorhand had kunnen voorspellen was dat hij, in zijn zoektocht naar een huis, op knotsgekke belevenissen zou stuiten.

Gameplay - Minder is meer

Wuppo is een 2D-sidescroller waarbij je vooral zal springen om stationaire of bewegende obstakels te ontwijken. Die stationaire hindernissen komen voornamelijk voor onder de vorm van eenvoudige platformsegmenten en de bewegende obstakels zijn voornamelijk eindbazen die honderd maal zo groot zijn als Scallywag. Om het geheel wat afwisselend te houden kan je een ruim aanbod aan voorwerpen vinden doorheen de game. Bijvoorbeeld een hoed om in vermomming in een bepaalde kamer te geraken, of een kaars om je pad te verlichten in een mysterieuze grot. Het blijft weliswaar steeds simpel, maar dat is ook de kracht van deze game.

It's time to kick ass and to shoot bubblegum, and there's plenty of bubblegum

Scallywags avontuur brengt het kleine bolletje op plaatsen waar je liefst niet ongewapend op bezoek gaat. In zijn poging om een nieuwe thuis te vinden stoot hij met momenten op grote wezens die niet zo tuk zijn op zijn aanwezigheid. Wat doe je dan als zinnig denkend wezen? Juist ja ... je neemt je kauwgomballengeweer, want niks is zo dodelijk als die synthetische, zoete janboel die explodeert bij contact. En dan nog liefst zoveel mogelijk van die kauwgomballen in allerlei kleuren die je in een salvo van regenboogformaties als een mitrailleur afvuurt op je vijanden. Ondertussen moet Scallywag wel met zijn stokkige beentjes blijven bewegen want die tegenstanders die staan niet stil en zullen je liefst zo hard mogelijk willen verpulveren.

Dat klinkt gemakkelijk, maar dat is het eigenlijk niet. Ondergetekende heeft eindbazen in Dark Souls ontmoet die makkelijker neergingen als de creatieve gedrochten uit deze game. Er zijn namelijk drie aspecten die deze gameplay zo moeilijk maken. Ten eerste is de besturing niet 100% accuraat. Als je Scallywag een ietsiepietsie beetje probeert op te schuiven, dan heeft het bolletje de neiging om iets te enthousiast vooruit te bewegen. Je moet de controller heel subtiel inhouden om korte bewegingen te maken. Ten tweede is Scallywag een stuk kleiner dan zijn tegenstanders. Probeer die kolossen dan maar eens te ontwijken! Ten derde, wanneer het scherm vol staat van projectielen, andere Wums, en dergelijke meer, dan wordt het behoorlijk lastig om je protagonist nog terug te vinden. Dat is niet zo handig als je ondertussen het vallende gesteente moet ontwijken. Als je echter moet oordelen of die moeilijkheidselementen de game minder plezant maken, dan is het antwoord meestal, maar niet altijd, negatief. Het lijkt alsof men met opzet gekozen heeft voor zo'n stijl, want het past zo goed bij deze game, en anders zou het gewoonweg veel te gemakkelijk geweest zijn.

Een wereld vol leven

Scallywag komt echter meer vrienden dan vijanden tegen in zijn avontuur. Als hij niet in de wildernis zit, dan zit hij wel in de buurt van een grote stad of ergens in een kermis waar het krioelt van de Wums en andere bollige wezens. De meeste van die Wums die zijn gewoon bezig met hun dagdagelijkse bezigheden en vullen het scherm met een vrolijke drukte, maar met sommige andere figuren kan je een praatje slaan. Zij geven je bijvoorbeeld hints over hoe je op een bepaalde locatie moet geraken of ze vertellen gewoon een verhaaltje van uit de tijd dat de dieren nog konden spreken. Als je naar dat verhaaltje luistert dan verdien je meestal een extra puntje voor je levensbalk, en je mag dan oordelen of hun verhaaltje goed was of niet. Scallywag neemt echter geen blad voor de mond en heeft er bijvoorbeeld geen problemen mee om botweg te zeggen dat de verteller nogal vol is van zichzelf. Waarop die verteller antwoordt met een stilzwijgen. Het is een speciaal soort humor dat je terugvindt in de dialogen. Geen humor die iedereen zal smaken, maar wel een humor die perfect past bij een charmante hansworst als Scallywag.

Graphics & Sound

Neem de kleurtekeningen van een vijfjarig kind en schaaf het design een beetje bij zodat het presentabel wordt voor een game zonder iets af te doen van de kinderlijke authenticiteit ... Dat is nog de beste manier waarop je het visuele design van Wuppo kan omschrijven. Het is infantiel, luchthartig, kleurrijk en eenvoudig. Bovendien past deze audiovisuele vormgeving perfect bij de gameplay en het verhaal. Ook de eindbazen die je bevecht, kan je het beste op die manier beschrijven, want voor ons zijn die monsters niet eng, maar voor een jong kind is een stofwolk, of een rots met kwaad uitziende ogen natuurlijk de meest typische manier om hun angst te illustreren. Wordt het daardoor een game die louter bedoeld is voor kinderen? Absoluut niet! De grafische stijl is voor jong en oud en de komische dialogen tussen Scallywag en zijn soortgenoten kunnen soms enkel volledig begrepen worden als je op leeftijd bent.

Conclusie

Een ruwe, onnauwkeurige besturing, een doldwaas verhaal, een hansworst van een hoofdpersonage, absurde Hollandse benamingen, en een kinderlijke tekenstijl ... Al die elementen apart zouden op weinig lof kunnen rekenen, maar wanneer je ze samenbundelt tot één geheel in een spelletje als Wuppo dan kom je toch uit bij een eindproduct dat charme in overvloed heeft. Al die aspecten die het spel ondermaats maken, zorgen er tegelijk voor dat je een Indiegame krijgt die zich positief kan onderscheiden van de concurrentie. Het klinkt misschien vreemd, maar je begrijpt zeker en vast wat we bedoelen als je het spel eens zelf uitprobeert. Het blijft weliswaar een spel dat enkel is weggelegd voor liefhebbers van het 2D-sidescroller genre.

Pluspunten

• Charmante stijl en setting
• Zotternij voor jong en oud

Minpunten

• Ruwe, onnauwkeurige besturing
• Is soms moeilijk om je eigen personage nog terug te vinden wanneer er veel te doen is op je scherm