De geteste versie is de PS4 versie.
Verhaal - Dishonored 1 Bis
Hij die zijn geschiedenis niet kent is gedoemd om ze te herbeleven, maar ook wanneer je ze wel kent dreigt dat soms te gebeuren. Dat is tevens het geval in deze Dishonored 2. Het verhaal start 15 jaar na de moord op keizerin Jessamine Kaldwin met een erg analoge ontwikkeling. Op de troon zit nu de jonge keizerin Emily Kaldwin, met aan haar zijde Corvo Attano, haar vader of de man die we allemaal nog kennen van Dishonored 1. Helaas leert ook Emily wat het is om vijanden te hebben, want op de dag van de memoriam plegen opstandelingen onder leiding van haar onbekende tante Delilah Kaldwin een coup. De dag eindigt gelukkigerwijze iets minder bloederig voor het keizerlijke duo als 15 jaar geleden. Geen van de twee sterft op die dag, maar één van de twee, hetzij Corvo, hetzij Emily, wordt gevangen genomen in een versteende sokkel. Het is dan de taak van de overblijver om zaken op orde te stellen.
Vanaf dat punt start de game waarin de speler de feiten moet reconstrueren die hebben geleid tot de bruuske coup. Dit betekent dat je, spelend als Emily of Corvo, verschillende boeiende handlangers van Delilah een bezoek brengt om te leren wat hun rol was in de staatsgreep, maar ook om te leren welke mysteries verborgen zitten achter de erg onvriendelijke tante. Want, het ongecompliceerde verhaal wordt een stukje ingewikkelder gemaakt met die typische Dishonored mysterie. De leiding veroveren van een keizerrijk is nu eenmaal een halfslachtig werk in een wereld vol vreemde magie. Het veroveren van de troon was dus maar een eerste stap in een veel duisterder plan. De vraag is, wat ben jij bereid daaraan te doen?
Gameplay - Ode aan Creatief Gamen
Corvo of Emily
In een game waarin keuze steeds een van de centrale factoren is, gaande van de manier van spelen tot het al dan niet ombrengen van je tegenstanders, vind je de eerste selectie al direct in het begin van de game. Speel je met Corvo of met Emily? De game zelf lijkt te suggereren dat Emily de logische keuze is, althans op verhalend vlak. Vijftien jaar na de feiten uit Dishonored 1 is het nu eenmaal tijd voor de jeugd om hun stempel te drukken op de wereld. Op vlak van gameplay verandert er daarentegen niet zo heel gek veel. Beide personages worden uiteraard op dezelfde, vlotte manier bestuurd in een first-person perspectief en beiden beschikken over dezelfde fysieke middelen om aan de slag te gaan. Maar, hoewel ze in de tastbare wereld met gelijke wapens kunnen strijden, hebben ze toch een verschillende affiniteit met de duistere magie die ze ontvangen van The Outsider. Je weet wel, die godachtige en doch menselijke figuur die steeds de vorm aanneemt van je geweten maar die je nooit echt volledig lijkt te vertrouwen.
Corvo krijgt, nadat Delilah zijn magie gestolen heeft, zijn oude kunstjes terug. Om er maar een paar te noemen: Blink stelt hem in staat om vliegensvlug te teleporteren naar een nabije locatie, terwijl Possession het mogelijk maakt om de controle te nemen over ratten in zijn zwakste vorm, en menselijke tegenstanders of zelfs lijken in de sterkste vorm. Je kan met de resterende krachten onder andere de tijd even vertragen of een hoop ratten de sporen van jouw intrede laten verwijderen. Emily krijgt een nagenoeg complete andere set met vaardigheden, alhoewel het vaak gaat om een variant op de krachten van Corvo. Far Reach doet bijvoorbeeld exact hetzelfde als Blink, maar giet het in een andere grafische vormgeving, terwijl je met Shadow Walk verandert in een vormloze schaduw zodat je net als met Possession gebruik kan maken van de sluipgangen voor ratten en ongezien kan voorbij sluipen. Andere leuke trucjes, waar Corvo niet over beschikt, zijn onder andere Domino en Mesmerize, waarbij respectievelijk een hoop tegenstanders hetzelfde lot delen als hun onfortuinlijke collega en verward achterblijven terwijl jij je ding doet.
Sluipenderwijze of actievol
Veel van de magische krachten geven de gamer dus de mogelijkheid om sluipenderwijze of actievol te werk te gaan, en met de Skill Trees kan je bovendien zelf kiezen in welke richting je evolueert. Dat kan je eveneens met al je wapentuig en door handig gebruik te maken van de uitmuntende lay-out van de levels. In het geval van de dodelijke wapens beschik je onder meer over een pistool, een kruisboog, explosieven en het goeie ouderwetse zwaard, waarmee je brutaal een eind kan maken aan het leven van ongelukkig voetvolk. De niet-dodelijke varianten nemen de vorm aan van slaapmiddelen die je afvuurt met je kruisboog en verdovende mijnen.
Al moet gezegd worden, dat het niet noodzakelijk je arsenaal is dat bepaalt hoe je de game speelt. Het uitgekiemde leveldesign is de voornaamste factor in die keuze. In elk level krijg je voldoende ruimte en voldoende opties om uit te zoeken hoe je het best te werk gaat. Wil je gewoon recht toe recht aan spelen? Geen probleem al zal je dan wel de nodige vaardigheden aan de dag moeten leggen met je wapens en trucjes. Wil je ongezien je objectief bereiken? Opnieuw, geen probleem, er zijn voldoende opties om dat doel te bereiken. Je kiest uiteraard zelf hoe je de game speelt, al lijkt het wel een stukje moeilijker en trager om voortgang te maken zonder gezien te worden.
Casueel of creatief
Bij een aantal gamers rijst dan mogelijks de vraag of deze game dan nog geschikt voor een breed publiek. Jazeker, je kan dit spel zowel gauw uitspelen op een casuele manier als alles uit de game halen door zelf de nodige creativiteit in je speelstijl te steken. Wanneer je de verschillende levels start zal je bijvoorbeeld merken dat je rechtstreeks naar je missie-objectief kan gaan, of dat je met behulp van een zijmissie het doel op een andere manier kan voltooien, of dat je alle geheimen (Runes en Bonecharms) in de levels kan opzoeken. De casuele gamer kan gewoon de verhaallijn voltooien zonder veel boe of ba. De creatieve gamer zal het volledig level onderzoeken om onder andere die kostbare runes te vinden om je magie op te waarderen. Je zal soms verbaasd staan hoe moeilijk het kan zijn om een voorwerp te vinden ook al ken je de locatie er van.
Maar de creativiteit komt niet alleen van het leveldesign! Je zal ook willen uitproberen hoe je op de meest efficiënte manier komaf kan maken met je tegenstanders. Sta je voor een groepje van vijf vijanden, dan kan je lekker experimenteren met je talenten om ze bijvoorbeeld allemaal in één klap te verdoven, of om bijvoorbeeld de tijd te manipuleren om een tegenstander met zijn eigen afgevuurde kogel te vermoorden. Je kan bovendien de trofeeënlijst gebruiken als leidraad. Dolle pret verzekerd! Een kleine tip, doe jezelf een plezier en speel het spel ook eens uit op de hoogste moeilijkheidsgraad om je vaardigheden een beetje bij te scholen en het meeste uit je ervaring te halen. Je zal deze game waarschijnlijk toch twee keer willen uitspelen.
Graphics & Sound - Opslokkende Sfeer
Dishonored 2 zet ondanks zijn eerder zwakke grafische vermogen een prachtige, mysterieuze stad Karnaca neer. Deze stad is enerzijds gebaseerd op Zuid-Europese steden uit de negentiende eeuw, maar met de aparte technische en wetenschappelijk vooruitgang - denk maar aan de monorails en de elektrische beschermmuren die hun vermogen halen uit walvisolie - waan je jezelf in een andere wereld. De stad gaat steeds naadloos over van weelde en technologische expansie tot verval en armoede gekenmerkt door onder andere de rattenplaag en krankzinnigheid. Die schemerige overgang wordt vaak met een combinatie van realistische en ietwat abstracte vormen voorgesteld. In dat laatste geval is het vooral The Void, de grijze, schemerige dimensie waar van tijd tot tijd een walvis in het ijle zwemt, die hoge ogen gooit. Maar ook de fysieke wereld krijgt een abstracte look met voorwerpen als de offertaferelen met runes en het kloppende hart dat je hanteert om die runes te lokaliseren.
Personages uit de games van Bethesda staan daarentegen, om het zacht uit te drukken, niet echt gekend om hun expressieve gelaatsuitdrukkingen. Ontwikkelaar Arkane Studios zet die trend gewoon verder, maar ze komen hier wel veel beter mee weg dan in pakweg Fallout 4 of de Elder Scroll games. Omdat de grafische stijl op zich al een stuk hoekiger is, vloeit dat gebrek aan mimiek gewoon over in de abstractere stijl van de omgeving.
Op auditief vlak krijg je in de eerste plaats een leuk openingsthema dat een beetje doet denken aan de Sherlock Holmes films. Daarna sterft de muziek wat uit en is het vooral het omgevingsgeluid dat de show op auditief vlak overneemt. Als je als dief te werk gaat dan wil je natuurlijk al het geluid uit je omgeving opnemen, gaande van naderende voetstappen tot de bruikbare gesprekken in een naburige kamer. Al moet het gezegd zijn dat het niet altijd duidelijk is van waar het geluid nu juist komt. Aanvullend op het omgevingsgeluid krijg je ook die kenmerkende geheimzinnige spreuken die met een diepe stem worden gefluisterd wanneer je jouw magie gebruikt. Dat geeft deze game een uniek gevoel en maakt de game op audiovisueel vlak gewoon af.
Conclusie - GOTY kandidaat
Dishonored 1 schoot vier jaar geleden al sterk uit de startblokken, en het vervolg breidt gewoon verder op het succes van zijn voorganger. Dishonored 2 is daardoor een Stealth/Action game geworden aan de top van dat genre, en met het creatieve leveldesign nodigt het de gamer eveneens aan om zelf creatief overweg te gaan en alles uit de game te halen. Audiovisueel zet Dishonored 2 dan weer een universum neer waar we graag in vertoeven. Zowat min of meer op dezelfde hoogte als de unieke gameplaywerelden van Bioshock en Deus Ex. Dat het verhaal eigenlijk een kopie is van Dishonored 1 kunnen we in dit geval even naast ons neerleggen, waardoor deze game op het eind van het jaar zeker en vast zal meedingen voor enkele GOTY prijzen.
Pluspunten
- Creatief leveldesign nodigt uit tot creatief gamen
- Verschillende speelstijlen mogelijk
- Unieke audiovisuele stijl
Minpunten
- Rode draad van verhaal is een kopie van Dishonored 1
Reviewer: Kenneth
