Kickbeat

Verhaal(tje)

Tja, deze korte PSN game wordt inderdaad begeleidt door een plot. Maar of dit uberhaupt nodig was... Om de drie à vier gameplaysequenties speelt er een stripverhaal af, waarin jij, spelend als Lee of Mei, de Sphere uit de handen moet halen van een mediamagnaat. Gaap. Deze Sphere is een voorwerp dat alle ritme en muziek ter wereld bevat.
Het enige positieve onderdeel aan deze vertelling is dat een van de personages, master Fu (je opdrachtgever) zorgt voor een komische noot. Voor de rest kan je dit verhaal vergeten.

Gameplay - Follow the Rythme

Kickbeat combineert drie elementen. Het eerste element is ritme-gebasseerde gameplay, waarbij je aan de hand van een ritme of beat, intuïtief en tijdig de juiste toetsen op je controller moet indrukken. Deze gameplay is onlosmakelijk verbonden met het tweede element van de game, namelijk de soundtrack. Dit principe werd al veel eerder toegepast in andere games, zoal Rockband of Guitar Hero, maar toen stond dit steeds in het teken van muzikale instrumenten. Kickbeat introduceert daarentegen met kung-fu visuele actie (het derde element van deze game) een nieuwe touch in dit genre.

De uitvoering is erg simpel. Je hebt slechts zes van je toetsen nodig, namelijk het rechterklavier en de R1 en L1 schouderknoppen. Van zodra een vijand je nadert uit één van de vier windrichtingen dien je tijdig de respectievelijk toets in te drukken. En zoals het degelijke games in dit genre betaamt, moet dit indrukken gebeuren op de beat van de afgespeelde soundtrack. Het spreekt dus voor zich dat de gekozen muziek niet van de traagste soort is. Alhoewel dit erg simpel klinkt, is deze game niet van de gemakkelijkste. Snelle reflexen en een goeie oog-handcoördinatie zijn nodig om de game uit te spelen op de hoogste niveau's. Want als je niet op tijd bent, verliest je personage levens. Is je levensbalkje leeg voor het einde van de soundtrack, dan is het game over.

Om variatie te brengen in de gameplay tel je drie soorten vijanden. De gele of gewone vijanden verschijnen met de beat van de muziek. De blauwe vijanden volgen een ondertoon van de soundtrack. Hierdoor verschijnt de tweede blauwe vijand doorgaans sneller dan de gele variant, waardoor je uit je ritme wordt gedwongen, en sneller een toets moet indrukken. Bij de rode vijanden ten slotte moet je twee toetsen tegelijk indrukken.

Daarnaast bevatten sommige vijanden een bonus die je moet oprapen door de correcte toets tweemaal in te drukken. Deze bonussen verschijnen niet willekeurig, want je zal merken dat deze dubbele gelaagdheid opnieuw het muziekritme volgt. Deze bonussen oprapen is belangrijk, want je kan hierdoor extra levens, punten, score verdubbeling of schilden verzamelen. Deze activeer je dan met de R1 toets. Met L1 kan je eveneens een score verdubbeling activeren als je lang foutloos te werk gaat.




Helaas is daarmee ook alles gezegd over de game en dat brengt ons bij het grootste minpunt. De game, die oorspronkelijk enkel speelbaar was op de PS Vita, is wat te kort en repetitief. Eens je de verhaalmodus éénmaal doorlopen hebt, dan heb je alles al gezien. de andere modi (zoals survival) lijken eerder overbodig. Bovendien ben je na een soundtrack of drie al redelijk verzadigd met deze game, waardoor een speelsessie eerder aan de korte kant is. Dit maakt deze game eigenlijk het beste geschikt als Vita-versie. Een overgang naar de PS4 voelt eerder aan als overdaad.

Graphics & Sound

Visueel is de game mooi afgewerkt, kleurrijk en zijn er de geslaagde stripverhalen in de story mode. Van tijd tot tijd wordt het speelveld veranderd waardoor je niet voortdurend op dezelfde achtergrond staart. Sommige speelvelden zijn wel eerlijker dan anderen. Af en toe is de kleur van sommige vijanden niet duidelijk als deze zich camoufleren in de omgeving. Dat kan vooral tot frustratie leiden als je een duo rode tegenstanders mist, want dan zal je vaak vergeten twee toetsen tegelijk in te drukken.



De soundtrack is waarschijnlijk nog het belangrijkste van allemaal in dit type games. Ook deze is eerder beperkt, zowel in aantal als in genre. Alle muziek valt onder de categorie moderne rock. En als je slechts één muziekgenre hanteert, dan spreek je natuurlijk geen breed publiek aan. Ben je niet te vinden voor dit soort eigentijdse muziek, dan laat je deze game best links liggen.

• Pendulum – Self vs. Self, Propane Nightmares (Celldweller Remix)
• Celldweller – Switchback, I Can’t Wait
• Marilyn Manson – The Beautiful People
• Shen Yi – War Dance
• POD – Boom
• Papa Roach – Last Resort
• Blue Stahli – Takedown, Scrape, Ultranumb
• Southpaw Swagger – It’s Showtime
• Pre-Fight Hype – It’s Goin Down
• Voicians – Fighters, The Construct
• Rob Zombie – Scum of the Earth
• Styles Beyond – Nine Thou
• Pre-Fight Hype & Southpaw Swagger – Tug-O-War
• enV – Destination, RPM, Vee, Shakestopper, OCP, Bloom

Conclusie - Vita game

Kickbeat is een goeie game voor wie zijn vingersnelheid wil testen of bijschaven. Binnen het genre waarin het valt (zeg maar ritmegames) zorgt het voor een vernieuwende noot door het gebruik van instrumenten te laten vallen. Het wordt visueel goed gebracht, maar helaas is de soundtrack wat beperkt, en valt deze te veel binnen één genre. Na een drietal speelsessies van een half uur heb je de game min of meer al gezien.
Kickbeat is dus het best geschikt voor een kort doods moment. Aangezien deze ook al beschikbaar was op de PS Vita, schaf je beter deze versie aan.

Pluspunten

• Leuk concept (combinatie kung-fu moves met ritme)
• Brengt je vinger- en reactiesnelheid terug op peil

Minpunten

• Waarom er een verhaal in verwerken?
• Repetitief en te weinig variatie in de soundtrack
• Geschikter voor de Vita, PS4 versie overkill