De geteste versie is de PS4 versie.
Verhaal
De vier ruiters van de apocalyps ... de meesten onder ons kunnen ze waarschijnlijk allemaal bij naam opnoemen. In het Engels heten ze War, Death, Fury en Strive, en zij zijn de laatsten van hun soort. Ze maakten deel uit van een ras met de naam 'Nephilim', een fusie van engelen en demonen. Deze 'Nephilim' hadden helaas een onstilbare veroveringslust, tot de frustratie van de vernoemde ruiters. De vier sloten daarom een pact met 'The Charred Council', de entiteit verantwoordelijk voor het behoud van het evenwicht in het universum, en in ruil voor onmeetbare kracht maakten ze een einde aan het bewind en het leven van hun soortgenoten. Daarna werd de balans hersteld en werd er plaats gemaakt voor drie heerschappijen: de engelen, de demonen, en de mens.
Intussen zijn we een ruime periode verder in de tijd, en in Darksiders: Wrath of War werd duidelijk dat de apocalyps, die verantwoordelijk was voor de uitroeiing van de mensheid, vroegtijdig werd geïnitieerd, waardoor de weerloze mens geen schijn van kans maakte. War kreeg de schuld van deze onfortuinlijke gebeurtenissen en hij wordt daarom gevangen gehouden door 'The Charred Council'. Death gelooft echter in de onschuld van zijn broer en hij hoopt zijn eer te herstellen door een schijnbaar onmogelijke taak op zich te nemen. 'The Council' stuurt Death op pad om niets minder te doen dan de mensheid terug tot leven te wekken. Zo geschiedt het dat een ruiter van de apocalyps, ironisch genoeg met de naam 'Death', plots verantwoordelijk is voor geven van leven, in plaats van het te nemen.
Gameplay
'Hack and slash' is nog niet dood
Darksiders 2 is uiteraard net als zijn voorganger in de eerste plaats een 'hack and slash'-game, een genre dat op het moment van schrijven behoorlijk ondervertegenwoordigd is op de PS4. Om erop los te hakken, beschikt Death over primaire en secundaire wapens, wier gebruik je naadloos in elkaar kan laten overgaan. Zijn primaire wapen is steeds een duo van zeisen, en de secundaire variëren van trage, logge wapens zoals hamers tot de snellere varianten zoals vlijmscherpe bokshandschoenen. Het vechtmechanisme is zelden gevoelig voor 'button bashen', het vereist correcte timing en een goeie afwisseling tussen aanval en defensie, tenminste als je het opneemt tegen de moeilijkere tegenstanders. Het is een mechanisme zoals we dat graag hebben bij dit genre! Naast het vechten is deze reeks ook nog gekend voor zijn interactieve puzzels, waarbij de speler zich door een reeks hefbomen, deuren, liften, portalen, enzovoort, moet manoeuvreren om gebieden en doelstellingen te bereiken. Dat werkt ook het bekende 'backtracken' in de hand, maar nooit in die mate dat het vervelend wordt. De puzzels en het vechten zijn in deze Darksiders 2 vaak nog synthetisch van elkaar gescheiden, en we hopen dus dat de overgang tussen deze twee spelmechanismen iets natuurlijker zal aanvoelen in Darksiders 3.
Het is zusje en broertje
Het derde element van deze game, het RPG-gehalte, werd behoorlijk opgekrikt in vergelijking met de voorganger. In tegenstelling tot War is Death namelijk minder gehecht aan zijn wapentuig. Terwijl War zijn wapens liefkozende naampjes gaf en, onder andere, zijn uit de kluiten gewassen zwaard van begin tot einde hanteerde, lijkt Death geen emotionele meerwaarde te hechten aan zijn foltertuigen. Death vindt met regelmaat nieuwe wapens en uitrusting, en als deze vondsten betere statistieken bezitten, dan verkoop je gewoon al dat minderwaardige gerief aan verkoopliederen als Vulgrim, en koop je daarna wat interessantere snuisterijen. Het is een lichtjes andere aanpak, maar gamers die hun 'hack and slash'-game liever zo zuiver mogelijk houden, met een minimum aan RPG-elementen, zullen dit maar niks vinden.
Wat ook lichtjes verschilt met Wrath of War is de mobiliteit van het hoofdpersonage. Death is niet zo sterk als War, waardoor je niet zomaar met autowrakken in het rond kan smijten, maar hij is wel een stukje vinniger, waardoor hij net iets sneller uithaalt naar zijn tegenstanders. Al is het verschil tussen de twee broers daardoor niet direct significant. Wat je uiteraard wel voelt is dat er wat leeftijd op de game zit. De besturing voelt al een beetje stroever dan de huidige generatie games, en dat moet dus geoptimaliseerd worden wanneer Fury later dit jaar haar intrede maakt op het PS4-landschap. Ze kan alleszins een beroep doen op een puike erfenis van haar twee broers.
Graphics & Sound
Het grafische aspect is typischerwijze het zwakkere onderdeel van herwerkte versies, en dat is in nu niet anders. Proficiat voor gamers die met het blote oog direct kunnen zeggen op welk vlak de PS3-versie moet onderdoen voor de PS4, maar wij zien het niet. Dat is natuurlijk helemaal niet zo erg, want je ziet nog steeds hoe rijk deze fantasiewereld werd opgevuld. Dat was zo vijf jaar geleden en dat is het nog steeds. Het verhaal van Death speelt zich namelijk af in verschillende werelden, en je kan doorgaans makkelijk zeggen in welke wereld Death zich bevindt. Starten doet het verhaal namelijk in 'The Forged Lands', een stervende wereld met een omgeving in verval. Vandaar reist Death verder naar de grijs-groene wereld van de doden, gevolgd door een uitstapje naar een gouden engelenrijk en de apocalyptische Aarde. Je krijgt met andere woorden een uitgebreide thematiek met de nadruk op diverse kleuren. Niks om over te zagen!
Qua geluid kan je alleen maar tevreden zijn. Catchy deuntjes komen frequent terug in de soundtrack en blijven makkelijk in je hoofd hangen. Luister maar eens naar deze soundtrack! De stoere, en afgetrainde versie van de Magere Hein, die bovendien nog eens frequent terugvalt op macabere, en lichtjes sarcastische uitspraken maken het audiovisuele plaatje compleet.
Conclusie
Waarom moet je deze Fury Collection kopen, die Darksiders 1 en 2 samen bundelt? Simpel, Darksiders 3 staat voor de deur, en het kan geen kwaad om de verhalen even op te frissen. Het is nu eenmaal al een tijdje geleden dat we deze games voor het eerst hebben gespeeld. Bovendien - laat ons eerlijk zijn - beleeft het 'hack and slash'-genre niet bepaald hoogdagen op de PS4. Reden te meer om even terug te vallen op deze klassiekers en je duimen terug voor te bereiden op het hopelijk, puike 'hack and slash'-werk dat er zit aan te komen. Veel plezier ermee!
Pluspunten
- Death!
- Puike audiovisuele thema's
- Solide gameplaymechanismen
- Mooie prijs voor twee klassiekers
Minpunten
- Uitgebreider RPG-gehalte niet voor de 'hack and slash'-puristen
- Besturing voelt wat gedateerd
Reviewer: Kenneth
