NERO

Verhaal - Poëem

Met deze mooie woorden begint je reis in Nothing Evere Remains Obscure of NERO. En die woorden staan eigenlijk al symbool voor het ontastbare verhaal dat deze game wil vertellen. Al is verhaal misschien een verkeerde woordkeuze, want NERO drijft niet echt voort op een duidelijke verhaallijn. Het is een abstracte ervaring die zich heel moeilijk laat samenvatten in een korte inhoud. Als je in de gamewereld de verschillende games zou vergelijken met het best aansluitende boekgenre, dan is Uncharted een avonturenverhaal, Heavy Rain een thriller, The Witcher een fantasyverhaal... en is deze NERO een gedicht. Bovendien is het een erg abstract gedicht dat wil focussen op de diepe emoties die mensen beleven bij het verlies van een geliefde. En die emoties zijn erg moeilijk te begrijpen, waardoor het soms erg moeilijk is om deze game te begrijpen. Als je aan deze game start, dan moet je alleszins met een open geest aan deze ervaring beginnen.

Gameplay - First-Person Puzzelgame

Qua gameplay is NERO veel minder abstract. Hier moet je enkel recht voor de raap puzzelsegmenten oplossen om verder te geraken in je gedicht. Deze puzzels los je steeds op door schakelaars in de juiste volgorde te activeren. Er zijn twee type schakelaars in de game. Het eerste type kan je vanop afstand activeren door er een energieballetje naar te gooien, terwijl het tweede type fysieke nabijheid vereist door er op te gaan staan of door er op te drukken. En dan moet je niet veel fantasie hebben om te begrijpen dat je hier al gauw verschillende puzzelvarianten mee kan creëren. Het geheel krijgt af en toe een extra gelaagdheid doordat je de hulp kan inroepen van een compagnon die net als jou op een grondschakelaar kan gaan staan. Maar heel cru genomen is dat het al! De puzzels variëren uiteraard in moeilijkheidsgraad waardoor je af en toe wat moet nadenken welke schakelaar je eerst omhaalt, maar er wordt nergens in de game een nieuw gameplayelement geïntroduceerd. Het is enkel jijzelf met je energieballetjes en je volgzame compagnon. Maar gezien de korte speelduur van deze game is dat misschien niet abnormaal.




Wat bovendien ook nog eens bijdraagt tot de korte speelduur, is de mogelijkheid om de meeste puzzels over te slaan. Er zijn slechts een handvol puzzels in de game die je echt moet oplossen om vordering te maken. Alle andere kan je naast je neerleggen of kan je ontcijferen om een extra stukje van het gedicht vrij te spelen. Maar dat is dan ook de enig reden, want zo geestig zijn die raadsels nu ook weeral niet. Het is altijd hetzelfde principe en als je je beperkt tot die handvol dingen die je echt moet oplossen, dan heb je alles qua gameplay gezien in deze game.

Graphics & Sound - Fluorescent

In tegenstelling tot de gameplay sluiten de graphics wel perfect aan bij de abstracte sfeer die NERO tracht te creëren. in de eerste helft van de game zit je in desolate omgevingen - bossen en grotten - die gevuld worden met het verre sterrenlicht en het nabije licht van bioluminescente organismen. Met al die fel blauwe en fluorkleuren waan je jezelf in een bijzonder - weliswaar triest - sprookje. Je wandelt doorheen deze omgeving, niet alleen van puzzel naar puzzel, maar ook van tekstvak naar tekstvak. Het abstracte verhaal van NERO wordt namelijk letterlijk voor jou geprojecteerd in dezelfde felle bioluminescente kleuren als de glimwormen en fungi op jouw pad. De graphics in het eerste deel van deze game dragen dan ook functioneel bij aan de ervaring die beoogt wordt. Het voelt daarom des te vreemder, wanneer de game de natuurlijke grot- en bosomgeving inruilt voor een wandeling binnenshuis waar de mysterieuze fluorescente sfeer in duigen valt.




De soundtrack, ten slotte, sluit zowaar nog beter aan bij de interactieve ervaring van NERO. Er wordt heel koosjer omgesprongen met geluid, maar als er dan toch schelle piano- of viooldeuntjes te horen zijn, dan weten deze steeds de juiste snaren te raken. Bovendien wordt het gedicht ingesproken door een man met een hele diepe stem die de gamer een gevoel van berusting en vertrouwen, maar ook van tristesse geeft. Die man geeft daarnaast enkele mooie levenswijsheden met ons mee zoals: "In the darkest skies we see the brightest stars." en "A moment doesn't lose its beauty just because it's over." Misschien iets voor aan je bed te hangen?

Conclusie

Nero een game noemen... Dat zou eigenlijk niet de volledige lading dekken. Nero is geen game maar een interactieve ervaring die de focus sterk legt op emoties. Die focus wordt vooral bekomen door de aparte manier van vertellen die vergezeld gaat van mooie fluorescente plaatjes en rakende klanken. Al doende smijt NERO wel bijna alle vormen van gameplay overboord, op de puzzelsegmenten na. Hierdoor is NERO geen game meer voor de traditionele gamer en richt het zich specifiek op een bescheiden niche.

Pluspunten

• alternatieve game
• speciale atmosfeer dankzij fluorescent lichtspel...
• ...en dankzij een foutloze muziekcompositie

Minpunten

• Is het nog een game als er haast geen gameplay meer is?