Ode aan de Vita
Het hoeft geen betoog: handhelds zijn een pak mobieler dan consoles en dus ideaal om onderweg van je favoriete games te genieten. Daarmee kaarten we meteen hét probleem van de PlayStation Vita aan: weinig uitgevers van AAA games hebben ooit de moeite noch het risico genomen om hun pijlen op de handheld te richten, waardoor het medium onmiddellijk een pak minder publiciteit kreeg in vergelijking met diens voorganger, de PSP. Om een overduidelijke vergelijking te maken: de PlayStation Portable ging 82 miljoen keer over de toonbank, de PlayStation Vita telde na het derde kwartaal van vorig jaar slechts 4 miljoen verkochte exemplaren. Dat is pijnlijk, maar niet enkel Sony’s fout. Het gadget bezit vandaag nog steeds heel wat potentieel, maar jammer genoeg werd dat door spelers noch ontwikkelaars/uitgevers opgepikt. Toch verschenen er hier en daar topgames, met Tearaway als absolute hoofdrolspeler in dit mooie, maar korte epos.
Meestal krijgen consolereleases een ingekorte of versimpelde handheldversie. Wanneer het omgekeerde gebeurt, kan je van een succes spreken en Tearaway is daar een schoolvoorbeeld van. Een fantastisch schot in de roos dat niet alleen uitdagende gameplay met een tof verhaal combineert, maar ook meteen alle Vita-features benut. Zo moet je bijvoorbeeld het achterste touchscreen gebruiken om met je vingers tegenstanders uit de weg te ruimen, een mogelijkheid die weinig games implementeerden. Het hele verhaal draait rond de spelers zelf, “The You,” waaraan een boodschap moet worden overgedragen. Je wordt regelmatig door irritante wezentjes geambeteerd en moet heel wat obstakels in puzzelvorm overwinnen, maar alles blijft luchtig en kindvriendelijk. Dit was voor ondergetekende echt het eerste spel dat een Vita-openbaring verwezenlijkte; jammer dat er weinig opvolging kwam!
Meer plezier dan gedacht
Sinds 2010 verschenen er daarnaast al meer dan 220 games via de PlayStation Plus Instant Games Collection en ook daar kruisten interessante initiatieven het pad van de Vita-liefhebber. Smart As…, een puzzel-/quizspel, toonde zich bijvoorbeeld als een waardig ‘ik wil onderweg gespeeld worden’-spel. Indertijd, we spreken over eind 2012, wilde ik nog iets te graag Platinum-trofeeën in de wacht slepen, wat bij deze IQ-testvariant jammer genoeg niet meteen binnen handbereik lag. Het is pas toen die verslaving aan de kant werd gezet dat er nog meer toffe Vita-games opdoken. Jammer genoeg waren daar zelden exclusives bij, waardoor het vooral een kwestie was van iets onderweg te kunnen spelen, ook al bestond het op een ander platform.
Sony’s Remote Play-mogelijkheid, waarbij je PlayStation 4-games kon verderzetten op je Vita indien vrouwlief de televisie opeiste, bereikte tot slot nooit de verhoopte populariteit. Het werd een verplichte feature in PS4-titels, waarbij de code automatisch ondersteuning bood voor de alternatieve gameplaywijze. De controls verfijnen bleef echter altijd de individuele verantwoordelijkheid van de developers, en daar knelde het schoentje. Dit kwam, ergens logisch, onderaan de prioriteiten te staan, waardoor de besturing vaak erg onnatuurlijk aanvoelt. Het touchscreen als modifier gebruiken in plaats van R2/L2 overtuigt niet, wat velen ervan weerhoudt Remote Play regelmatig te gebruiken. Het leek allemaal erg mooi destijds tijdens de gamescom-presentatie in functie van de releasedatumonthulling, maar echte potten heeft de mogelijkheid dus niet gebroken.
Wie van gamen houdt, doet desondanks een goede zaak door een PSV tweedehands goedkoop in huis te halen. Via PS Plus kan je maandelijks van enkele multiplatform-titels genieten en ook de exclusives, die je her en der spotgoedkoop zal vinden, zijn de moeite waard. Vijf jaar na de initiële release hebben veel uitgevers al (erg) lang de stekker uit de handheld getrokken, maar de echte liefhebber van kleinere games komt ook anno 2017 nog aan zijn trekken. Doen dus, die Vita alsnog een kans geven!
