Final Fantasy XII: The Zodiac Age

Square Enix zal niet rusten vooraleer we door de bomen het bos niet meer zien, en we alle 'Final Fantasy'-nummers door elkaar slaan. Ze zijn alleszins op de juiste weg, want na de remakes van Final Fantasy Type-0, X, X-2, en X/X-2 is het nu de beurt aan de PS2-klassieker Final Fantasy XII: The Zodiac Age. Kan jij nog volgen?

 

De geteste versie is de PS4 versie.

Verhaal


Ivalice is een werelddeel dat je niet zal terugvinden op onze wereldkaart, maar wel in de virtuele leefomgevingen die de 'Final Fantasy'-reeks rijk is. De regio wordt in de eerste plaats verdeeld door twee grootmachten met de namen Archadia en Rozarria. Deze twee landen zijn niet zo tuk op elkaar en daar zijn vooral de kleinere, onafhankelijke gebieden, tussen de twee legermachten in, de dupe van. Dalmasca is een van die kleinere koninkrijken, en bij de start van het verhaal wordt dit land aangevallen door Archadia. Dalmasca maakte nooit een schijn van kans ... Het volk lijdt, een koningshuis gaat ten onder, en het kleine gebied wordt geannexeerd, maar de onrust die groeit.

Die onrust neemt de gedaante aan van een jongeman genaamd Vaan. Hij is een weeskind als gevolg van de oorlog en wil - nu hij stilaan tot een volwassen leeftijd komt - zijn leven in eigen handen nemen en de wijde wereld intrekken met een vliegschip. Als je echter leeft in een bezet land zonder een rooie cent dan blijven dromen meestal bedrog. Dat verandert wanneer hij door het uithalen van wat kattenkwaad prinses Ashe ontmoet. Zij is de enige overblijfster van het originele koningshuis en ze leidt het Dalmascaanse verzet tegen de Archadiaanse bezetter. Vaan ziet zijn kans schoon om zijn armzielige leven achter zich te laten en voegt zich bij het verzet. Hun bende groeit en voor je het weet neem je als gamer de controle over een bende verzetsstrijders van zes speelbare personages.



Gameplay


Er was eens ...


De 'Final Fantasy'-reeks staat al jaren als een huis in het gamelandschap. Tegenwoordig gaat de reeks eerder richting het genre van de actie-RPG's, maar vroeger werd de reeks nog geklasseerd als een 'turn based'-RPG, waarbij je de commando's nog moest selecteren in een selectiemenu. Zo ging dat ook elf jaar geleden voor deze twaalfde iteratie, die op veel aspecten het DNA van de reeks bleef uitademen, maar toch een aantal nieuwe gameplaymechanismen introduceerde. Die nieuwigheden varieerden van een open wereld opgesplitst in verschillende zones, en een controleerbare camera, tot een 'gambit'-systeem waarbij je het gedrag van de AI in zekere mate kon aanpassen, en een 'license'-systeem dat bepaalt welke uitrusting en wapens je personages konden hanteren. Die mechanismen zijn in de remake uiteraard hetzelfde gebleven, en alhoewel deze vroeger als fantastisch en nieuw aanvoelden, zijn het nu aspecten geworden die we automatisch zijn gaan verwachten in games.



Van het ene uiterste naar het andere


Wie trouwens goed kijkt zal zien dat je Final Fantasy XII op twee manieren kan spelen, mits nog een aantal tussenvormen. Enerzijds kan je optimaal gebruik maken van het 'gambit'-systeem, en kan je jouw volledige reisgezelschap, inclusief hoofdpersonage, een aantal vooraf ingestelde commando's opleggen wanneer je een gevecht initieert. Jij moet gewoon toekijken terwijl jouw schaakstukken hun rol vertolken als agressor, genezer, tank, magiër, enzovoort. Je moet er wel voor zorgen dat je de commando's logisch instelt en dat de vaardigheden van jouw personages elkaar complementeren. Dat laatste doe je in de eerste plaats door uiteenlopende vaardigheden vrij te spelen met het 'license'-systeem. Stel je, ten slotte, de speelsnelheid hoog in, en dan kom je uit bij de ultieme manier om te 'grinden'. Het is eigenlijk de ideale speelwijze om het gewone gepeupel te lijf te treden.

Anderzijds kan je deze game op een meer traditionele wijze spelen, waarbij je de controle neemt over het hoofdpersonage en al dan niet zijn gezelschap. Dan moet je steeds opnieuw de commando's in real time instellen, en moet je wat vaker de knopjes indrukken op je controller. Voordat je een aanval of vaardigheid kan activeren moet je steeds wachten tot er een klein balkje onderaan in het scherm leegloopt. Het blijft met andere woorden een 'turn based'-mechanisme. Deze laatste speelwijze geeft toch wat meer voldoening tijdens het gamen, maar het kan wat eentonig worden als de gevechten te gemakkelijk zijn. Op tijd afwisselen tussen de twee speelstijlen lijkt dus de meest interessante aanpak. Al blijft de voornaamste opmerking dat het een geweldig mechanisme was elf jaar geleden, maar dat je nu de leeftijd begint te voelen.

Graphics & Sound


Wat opgaat voor de gameplay, geldt nog een stuk sterker voor het grafische design. Terwijl we remasters binnenkrijgen, zoals de 'Crash Bandicoot'-trilogie, die tonen hoe je een oude game er eigentijds doet uitzien, doet deze game het tegenovergestelde. Het is de gamevariant van oude mensen die excessief zonnebanken en botox gebruiken om hun jeugdigheid te conserveren. Akkoord, de texturen werden opgekuist, maar ondertussen blijf je zitten met een gebrek aan diepte in de achtergrond, met statische beelden, met vreemd schaduwwerk, met hoekige lichaamsvormen ... en ga zo maar door. Eigenlijk moet je stellen dat de gamebeleving met of zonder grafische opkuis weinig verschilt. Waarom dan die halvelingse moeite doen? Voor de rest blijft de leefwereld er natuurlijk enorm fantasierijk uitzien, iets waar de 'Final Fantasy'-games heer en meester in zijn.




De soundtrack van de game werd dan wel succesvol opgepoetst. Er werd namelijk opnieuw een orkest ingehuurd om het geluidsmateriaal te voorzien van de moderne helderheid. Iets wat de mooie, sfeerrijke muziek uit deze game alleen maar ten goede komt. Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van het stemmenwerk, want dat werd zonder modificaties overgenomen uit de PS2-versie. De gesprekken komen daardoor wat klunzig over, net als de lipsynchronisatie.

Conclusie


De tijd heeft geen vat op goeie verhalen of goeie muziek, en op dat vlak blijft deze game hoog scoren. Dat geldt echter niet voor beeldkwaliteit en bepaalde gameplaymechanismen. FF XII mag dan wel de eerst game uit de reeks zijn die een aantal nieuwigheden heeft ingevoerd, nu is het gewoon één van velen. Sterker nog, nu holt het op sommige vlakken stilaan achterop op de huidige standaard. Hetzelfde geldt voor de grafische kwaliteit. Je moet meer doen dan de texturen een beetje opkuisen om van een PS2-game nog een visueel aantrekkelijk geheel te maken. Wat schiet er dan uiteindelijk over? Een JRPG voor nostalgische gamers die willen terugdenken aan de hoogdagen van één van hun favoriete 'Final Fantasy'-games.

Pluspunten


  • Ideale kans om nostalgische avonden te beleven
  • Met daarbovenop een mooi verhaal


Minpunten


  • Niet bepaald een game die nog kan concurreren met de huidige standaard
  • Grafische opkuis doet geen wonderen




Reviewer: Kenneth

Score

Verhaal
9/10
Gameplay
7/10
Grafisch
4/10
Geluid
8/10
Duur
10/10

Final Fantasy XII The Zodiac Age

Release
di 11 jul, 2017
Genre
JRPG
Platform
ps4
Uitgever
Square Enix
Ontwikkelaar
Square Enix

Score

Verhaal
9/10
Gameplay
7/10
Grafisch
4/10
Geluid
8/10
Duur
10/10