Silence

Point and Click games worden op de PlayStation console vooral gemonopoliseerd door Telltale Games, maar af en toe is er toch een ontwikkelaar die de concurrentie aangaat. Daedalic Entertainment brengt met Silence, het vervolg op The Whisperered World, een game met een nadrukkelijke grafische stijl. Eens kijken of deze game kan bikkelen met de Telltale creaties.

 

De geteste versie is de PS4 versie.

Verhaal


Renie en Noah, dat is het tweetal waar het allemaal om draait in dit emotionele kortverhaal. Het start allemaal wanneer het stadje van de broer en zus gebombardeerd dreigt te worden. Renie en Noah zoeken beschutting in een bunker, maar dan gebeurt er iets vreemd. De duisternis valt en de twee ontwaken in een andere wereld. Paniek, denk je dan! Maar neen, dat valt wel mee. Noah en Renie kennen deze wereld van hun vorig avontuur (uit The Whispered World) en ze beseffen dat ze in Silence zijn beland, een wereld tussen leven en dood. Wat dat juist betekent, dat wordt niet direct duidelijk. Integendeel, wat er aan de hand is blijft erg vaag tot helemaal aan het einde van het verhaal. Daar staat je dan een hartverscheurende keuze te wachten, eentje waarbij gevoelige zieltjes best de zakdoekjes klaar houden.

Het verhaal kent namelijk een ontroerende rode draad onder de vorm van de relatie tussen een grote broer en zijn kleine zus, of omgekeerd al naargelang je voorkeur. De twee gaan voor elkaar door een vuur en tijdens hun avontuur om te ontsnappen uit Silence wordt daar regelmatig op ingezoomd. En meer hoef je niet te weten! Hoe minder je op voorhand kent van het verhaal, hoe beter. Het enige dat je nog moet beseffen is dat het emotionele verhaal in een luchtige, soms kinderlijke, verpakking wordt gestoken. Zo is het charmant en ook lachwekkend om te zien hoe Renie nonchalant en vrolijk omgaat met de gevaren die ze op haar pad tegenkomt.



Waarom krijgt deze game dan toch niet de volle score op het verhaalaspect? Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste geeft de game iets te vaak de illusie dat de geïntroduceerde bijrollen er echt iets toe doen in het verhaal. Het is fijn dat deze extra figuren het verhaal een beetje opsmukken, maar de broer-zus relatie tussen Noah en Renie is de enige belangrijke verbinding in de game. Als je dan terugblikt op enkele dialogen tussen Noah of Renie en die bijrollen, dan begrijp je niet erg goed waarom dat in de game zat. Ten tweede, wordt er geregeld verwezen naar de vorige game in de reeks. Ondanks dat je die vorige game niet moet gespeeld hebben om het huidige verhaal te begrijpen, krijg je toch regelmatig het gevoel dat je sommige nuances mist.



Gameplay


Point&Click&Don'tThink


Terwijl het verhaal focust op het vertellen van zware materie op een luchtige manier beperkt de gameplay zich compleet tot luchtige elementen. Je gaat van locatie naar locatie waar je steeds kan interageren met meerdere voorwerpen door middel van Point&Click. Meestal is die interactie nodig om een simpel doel te bewerkstelligen zoals het creëren van vuur, het kunnen grijpen van een voorwerp hoog in een boom, het openen van een gesloten deur, enzovoort. Meestal verwacht je dan kleine raadseltjes waarbij een voldoening gevende aha-erlebnis je het nodige inzicht bezorgt om je probleempjes op te lossen. Soms is dat het geval, maar het is te vaak mogelijk om gewoon elk aangeduid voorwerp te selecteren en vanzelf op de oplossing te struikelen. Gedreven puzzelaars vinden in deze game dus niet hun bakje troost.

Spot


Gelukkig is er één klein, aanbiddelijk wezentje dat de gameplay een beetje opsmukt boven de eenvoud. Je kan namelijk drie verschillende personages besturen: Renie, Noah, en het rupsje Spot. De broer en zus kunnen geen speciale dingen doen, maar hun huisdier Spot is geen gewone rups. Hij kan zichzelf in een aantal onmogelijke vormen dwingen, zichzelf in brand steken en verschillende vloeistoffen opzuigen gaande van water tot zelfs lava. Eerst en vooral kan Spot in drie verschillende vormen te werk gaan: in de gewone rupsvorm, als platgewalst tapijt, en als opgeblazen ballon. Als tapijt kunnen de andere personages Spot bijvoorbeeld gebruiken als brug, en als ballon doet hij eenvoudigweg dienst als vlot om een stroom over te steken. Daarnaast kan hij in zijn gewone rupsvorm vloeistoffen opzuigen en elders gebruiken. Zo moet er op een bepaald moment een massieve stenen sokkel hersteld worden. Wel, dan selecteer je Spot, laat je hem wat lava opzuigen en gebruik je dat om de gebroken stukken terug aan elkaar te lassen. Je kan nog steeds vanzelf struikelen op de correcte oplossing, maar omdat de Spot het aantal mogelijkheden aanzienlijk verhoogt moet je toch een beetje nadenken. Spot is dan ook het leukste aspect van de gameplay.



Graphics & Sound


Maar, noch het verhaal, noch de gameplay leveren de belangrijkste aantrekkingskracht voor deze game. De voornaamste reden waarom gamers deze Silence zullen onthouden is omwille van zijn opvallende grafische stijl. Elke locatie wordt als een pittoresk postkaartje in beeld gebracht. Initieel voelt de omgeving aan als een schilderachtige 2D-tekening, maar van zodra je beweegt of interageert met voorwerpen komt het schilderij tot leven in een kwieke 3D-animatie. Het voelt haast een beetje aan als een haut-reliëf dat beetje bij beetje zijn verschillende lagen prijsgeeft. Bovendien gebeurt dat vaak met met een scherp oog voor detail en met een opvallend kleurenpatroon. Wil je even piepen onder het struikgewas of er iets interessant te vinden is? Poef, vlindertjes in alle kleuren dwarrelen plots over je scherm en dragen bij aan de speelse of emotionele gelaagdheid van de scène. Je zal al gauw vaststellen dat elke locatie zorgvuldig geconstrueerd wordt, zodat continu een hoog niveau van kunstzinnigheid gegarandeerd blijft. Daar kunnen sommige blockbuster games nog iets van leren.



Wat opgaat voor de omgeving, is bovendien waar voor de animaties van de personages. Deze zijn perfect gedetailleerd en gaan vloeiend op in de omgeving. Gemoedstoestanden zijn ook altijd duidelijk af te lezen van de gezichten, en dat gaat goed samen met het degelijke werk van de stemacteurs. Voeg daar nog eens een emotioneel beladen soundtrack aan toe, en je komt uit bij een typische korte game die op kunstzinnig vlak hoge ogen gooit.



Conclusie


Daedalic Entertainment brengt met Silence een waardige concurrent voor de Telltale creaties naar het PS4 platform. Een duidelijk afgebakend doelpubliek en leeftijdscategorie definiëren is daarentegen nogal lastig. Op vlak van gameplay blijft de game namelijk iets te veel op luchtige concepten en eenvoud steken. Een leuke game voor kinderen denk je dan, maar daarvoor voelt het verhaal net iets te zwaar beladen aan. Deze game schaf je vooral aan als je van de prachtige grafische stijl wil genieten en als je graag een ontroerend verhaal verteert. Kortom, speel je graag Point&Click games geef deze Silence dan een kans!



Pluspunten


  • Magnifieke grafische stijl waarbij 2D-animaties tot leven komen
  • Emotioneel verhaal met een perfect einde


Minpunten


  • Gameplay te eenvoudig
  • Doelpubliek is eerder klein




Reviewer: Kenneth

Score

Verhaal
8/10
Gameplay
6/10
Grafisch
10/10
Geluid
8/10
Duur
7/10

Silence

Release
di 15 nov, 2016
Genre
Actie / Avontuur
Platform
ps4
Uitgever
Daedalic Entertainment
Ontwikkelaar
Daedalic Entertainment

Score

Verhaal
8/10
Gameplay
6/10
Grafisch
10/10
Geluid
8/10
Duur
7/10